Voorspelbare noodzaak

Naaar schatting zullen er volgend jaar zo’n zevenentwintigduizend statushouders bij komen. Dat zijn mensen met een verblijfsvergunning. Bij een verblijfsvergunning hoort ook een verblijfplaats, anders dan het asielzoekerscentrum waar ze daarvóór zaten. De gemeente moet voor die woningen zorgen, maar dat blijkt een flinke opgave. Er is namelijk nu al een enorm tekort aan woningen. Statushouders maken aanspraak op een sociale huurwoning, maar zij zijn niet de enigen. Tal van Nederlanders staan ook op de wachtlijst voor zo’n woning, een wachtlijst met een wachttijd die in de gemeente Utrecht is opgelopen tot tien jaar (!) voor reguliere woningzoekers. Statushouders en andere urgente woningzoekers maken via een regeling versneld kans op een woning, om te voorkomen dat er op een andere plek een enorm probleem ontstaat. Bijvoorbeeld in de asielzoekerscentra. ‘Dat gaat echt over een groep mensen die geen dag langer op een woning kan wachten,’ legt Maarten van Ooijen, wethouder voor de ChristenUnie in de gemeente Utrecht uit in De nieuws BV.

En nu is er dus nood ontstaan, want volgend jaar moeten er ineens veel statushouders een huis toegewezen krijgen. Had die acute en hoge nood niet voorkomen kunnen worden? Volgens de wethouder is dat niet zo eenvoudig: gemeenten zijn afhankelijk van de taakstelling van het rijk. Deze wordt per jaar gegeven. In die taakstelling wordt duidelijk hoeveel statushouders iedere gemeente moet opnemen. ‘Daar wachten wij dus op, om te kijken of we genoeg ruimte hebben om de statushouders te huisvesten,’ aldus Van Ooijen. Liever zou hij een meerjarenplan van het rijk ontvangen waarin te zien is welke trend deze volgt, zodat hij voortijdig kan anticiperen op de aantallen. Maar dat lijkt niet rond te komen. ‘Er is een enorme onvoorspelbaarheid ontstaan.’

Lees verder in VARAgids 49 vanaf pagina 16.