Sopraan Annemarie Kremer over Lowlands optreden: "Het bewijs dat klassieke muziek volop leeft."

Door: Mirjam Bosgraaf

Ze is rood pluche gewend, goud, loges, de Opera van Monte-Carlo, muisstille toehoorders. Maar dit was iets totaal anders. Geen Pluche, maar gras, geen loge, maar een open tent, geen Monte Carlo, maar Biddinghuizen. En een publiek dat heel onopera-like helemaal uit z’n dak ging. Sopraan Annemarnie Kremer stond in augustus op Lowlands. Ze zong als soliste mee met Beethovens 9de symfonie, gebracht door het Noord Nederlands Orkest en het Noord Nederlands Concert Koor. En dat was wild. Er werd gedanst en zelfs gecrowdsurfd en de festivalgangers zongen hard mee. Kremer is er nog stil van, als ze eraan denkt. ‘Het was een fantastisch en ontroerend moment toen het jonge publiek plotseling op orkaankracht begon te juichen en mee te zingen. Dat wij als klassieke musici met een prachtig werk van Beethoven Lowlandspubliek in vervoering kunnen brengen, vind ik geweldig. Het bewijst dat klassieke muziek volop leeft. En met de tekst ‘Alle Menschen werden Brüder’ werd het een massaal verbroederingsconcert, een ontroerende happening mét moshpits.’ 

Ze moest toch al in Nederland zijn, Annemarie Kremer, was net begonnen met repeteren voor Das Wunder der Heliane, de opera van Erich Wolfgang Korngold, die voor het eerst als opera (en niet alleen als concertmuziek) wordt uitgevoerd door de Nederlandse Reisopera. Kremer is een geboren Drentse, maar woont nu twintig jaar in Frankrijk, en is al jaren een operaster met een succesvolle internationale carrière. Ze zong overal in Europa en daarbuiten de grote vrouwenrollen uit het opera- repertoire, van Salomé tot Turandot, en kreeg daar veel lof voor. Zoals een recensent in Barcelona vorig jaar schreef: ‘Haar geluid is warm, breed en briljant en formidabel over het hele bereik. Ze heeft een slimme mix van glans en zijdezachtheid die maar aan weinig artiesten gegeven is.’

Het begon wel in Nederland, een kleine dertig jaar geleden. Kremer, uit Emmen, studeerde als kind piano om naar het conservatorium te kunnen en zong in een schoolbandje. Maar toen ze een keer meeging naar het operakoor van haar moeder en mee probeerde te zingen met ‘Va pensiero’, ‘Het slavenkoor’ uit Verdi’s opera Nabucco, op de ‘operamanier’, gebeurde er iets bijzonders. Ze bleek een ‘natuurstemgeluid’ te hebben, een klassieke operastem. Vanaf dat moment wist ze, ‘opera is voor mij bestemd. Ik ontdekte mijn stem. Het klopte meteen, van onder tot boven, het klonk goed en was zo fijn om te doen.’

Lees verder vanaf pagina 38 van VARAgids 40.