Vijf oud-Expeditie Robinson-deelnemers over de naweeën

‘Mijn vader komt van de Fiji-eilanden en leerde me dat je prima je tanden kunt poetsen met bamboestokjes of houtskool. Moet je daarna wel goed spoelen natuurlijk, maar dit werkte uitstekend op het eiland. Je raakt snel gewend aan de overlevingsmodus. Dat is ook de reden geweest dat ik erg moest wennen toen ik terugkwam. Het contrast tussen de leegte van de natuur en de overweldigende drukte van de stad was enorm. Ik moest ervan bijkomen – zo erg zelfs dat ik het eiland begon te missen. Ja, het was er soms saai, maar slapen in de open lucht, zwemmen in de zee en het alleen zijn was heerlijk. De mens is voor de natuur gemaakt en dat voelde ik heel sterk. Ik heb het er bij terugkomst nog met een psycholoog over gehad. Expeditie Robinson is een intense ervaring die je bijblijft. Zo dacht ik nooit meer een kokosnoot te willen zien of eten, maar toch staat die thuis nu vaak op het menu.’

‘Toen ik thuiskwam, woog ik nog maar 42 kilo. Nu was ik al niet dik toen ik het programma inging, want juist voor vertrek ben ik gaan afbouwen met eten. Als ik nu terugkijk, schrik ik best: zo dun, een verwilderd hoofd en last van haaruitval. Het is gek om jezelf op die manier terug te zien. Na afloop van de opnames werden we getrakteerd op een groot buffet, waar we werkelijk alles door elkaar heen hebben gegeten tot we er ziek van werden. Toch bleven we bunkeren, want die oerdrift zet je ertoe. Het heeft driekwart jaar geduurd voordat ik op conditie was, want m’n spiermassa was verdwenen en ik kwam veel aan. Voordat ik begon, had ik er niet over nagedacht dat je lijf zo stuk kan gaan en er daarna nog zo veel last van kon hebben. Bijvoorbeeld een paar maanden later, toen ik in Zuid-Afrika de Tafelberg beklom en mede door de hitte instortte. Ik kreeg het ijskoud en werd misselijk: precies het effect dat ik ook bij een proef op het eiland ervoer. Maar mentaal was het programma een enorme opsteker. Ik heb geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht en dat ik gelukkig kan zijn met niets.’

 

‘Waar de redactie je op wijst zijn niet de survivaltactieken of de proeven, maar de verveling. Overdag ben je bezig met elkaar, zoek je eten en doe je een proef, maar rond een uur of vijf gaat de cameraploeg weg en wordt het donker. Tot de volgende ochtend acht uur doe je niks. Je hebt geen boek, geen telefoon. Hier had ik me goed op voorbereid door mezelf af te vragen: “Kan ik wel alleen zijn? Kan ik dat aan?” En ja, kwam ik achter, dat kan ik. Deze les nam ik mee terug naar Nederland, waar mijn relatie kort na thuiskomst op de klippen liep. Misschien heeft mijn deelname hier op indirecte wijze – er speelde natuurlijk nog veel meer – aan bijgedragen. Verder is er niks negatiefs voorgevallen na het verlaten van het eiland. In tegendeel: ik besloot er een vakantie naar Manilla aan vast te plakken waar ik mij, tegen het advies van de productie in, helemaal vol at. Een heerlijke afwisseling op die eenzijdige cassave waar we steeds op moesten kauwen. Oude gewoontes slopen er dus gewoon weer in, zo ook het koffiedrinken dat ik braaf had afgebouwd voordat ik begon aan Expeditie Robinson. Dat ging gewoon op de oude voet verder.’

‘Het is belangrijk dat je niet op je dunst bent als je begint: je moet juist reserves hebben. Uiteindelijk viel ik ongeveer zeven kilo af en dat was prima, want dat is het gewicht dat er na mijn hockeycarrière bij was gekomen. Er is online genoeg informatie te vinden – als je meedoet met een programma als Expeditie Robinson moet je je gewoon goed voorbereiden en velen hadden dat niet gedaan. Als topsporter heb ik geleerd mijn lichaam te vertrouwen, bijvoorbeeld door te hockeyen in veertig graden. Het lichaam kan wel wat hebben hoor, in principe zelfs drie weken zonder eten. Toch was die honger verschrikkelijk. Ook Fajah (Lourens, red.) had hier last van: zij en ik aten alles toen we na de finale een driegangenmenu kregen. Onze smaakpapillen waren overigens helemaal in de war. De kip die we kregen smaakte zó pikant, terwijl er niks geks mee was gedaan. Gelukkig herstelt je smaak zich snel weer. Na de finale vloog ik naar Las Vegas en daar gooide ik bij de buffetten van alles op m’n bord, want het eten smaakte allemaal weer zo lekker. Wel erg vervelend waren de zandvlooienbeten: mijn benen zitten nog steeds onder de witte littekentjes.’

‘Het was maar goed dat mijn vriend op vakantie was toen ik thuiskwam, want je wordt toch een beetje raar van dat eiland. Bijvoorbeeld toen ik op een markt saté kocht, een stukje vlees op de grond viel en mijn eerste reactie was: oprapen, schoonmaken en opeten. Zoiets doe je normaal nooit. Maar verder heb ik niet veel last gehad. Van nature ben ik niet zo gespierd, waardoor ik de spieren die in zulke omstandigheden als eerste afnemen in omvang sowieso niet kon verliezen. Ik bereidde me dan ook, afgezien van een survivaltraining, niet heel erg voor. Expeditie Robinson is onvoorspelbaar. Zo werd ik door een insect gebeten waar ik abcessen van kreeg. Enorm pijn deed dat – de littekens staan nog steeds op mijn billen en heupen. Nog lastiger vond ik de geheimhoudingsplicht, want ik was toch een maand lang weg. Mijn toenmalige collega’s van Boulevard vroegen na mijn ‘vakantie’ meteen of ik had gewonnen, dus die hadden het allang door. Logisch: helemaal bruin van de zon, maar geen foto’s op Instagram. Dat is verdacht natuurlijk.’