Upload S01: alledaagse eeuwigheid

Het einde komt eerder dan verwacht. Voor Nathan Brown heeft het noodlot de vorm van een vuilniswagen waar zijn zelfsturende auto tegenaan klapt. Tijdens zijn laatste verwarde momenten op een brancard ontfutselt zijn vriendin hem enkele toezeggingen.

Als Nathan wakker wordt, bevindt hij zich in een hemels bed. De stem die hij hoort klinkt engelachtig, maar is in werkelijkheid van een servicemedewerker van Lakeview, een digitaal luxehotel. Nathan is in een geprivatiseerd hiernamaals geüpload, omdat zijn even rijke als onuitstaanbare vriendin hem heeft laten scannen.

Algauw blijk je in Lakeview niet voor een dubbeltje op de eerste rij te zitten. Een potje golf, een neushoornbiefstuk tijdens de lunch, tegen de verveling een verkoudheid laten programmeren – voor alles betaal je de hoofdprijs. Toch is Nathans grootste probleem dat van de charme van zijn vriendin weinig overblijft zonder het aardse geros in de beddenkoets. Als hij gevoelens ontwikkelt voor Nora, de sevicemedewerker met de engelenstem, ontstaat 'trouble in paradise' .

Het is wonderlijk dat een serie die start met een prikkelend Black Mirror-achtig uitgangspunt, amper over de implicaties van de eeuwigheid gaat. Geen gedachte wordt gewijd aan het angstbeeld van de eindeloosheid. Upload gaat vooral over kapitalistische holheid, die gestalte krijgt in de verpatsbaarheid van de laatste rustplaats en een obsessie met uiterlijkheden. Hoewel het hiernamaals Nathan niet tot noemenswaardige inzichten brengt, merkt ook hij dat zijn vriendin zijn begrafenis, die hij online bijwoont, vooral inzet als een catwalk. Haar grootste angst is dat hij beter gekleed gaat dan zij, wat ze effectief verijdelt door hem te laten opdraven in mintgroen colbert en korte broek van dezelfde kleur.

De serie is bij vlagen niet ongeestig, maar dat komt omdat die momenten op alledaagse treurnis zijn gebaseerd, op grote en kleine ergerlijkheden. Zo heeft de afdelingsmanager van het helpdeskcentrum van Lakeview als enige geen 'people skills'. Tijdens een personeelsfeest bombardeert ze zichzelf tot sfeeraandrijver. Ze drinkt zichzelf een gat in de kraag en probeert haar worstjes in bladerdeeg te slijten. ‘Pigs in a blanket’, lalt ze, ‘pigs in a blanket.’

Waarom die delicatesse in de toekomst geserveerd moet worden, blijft de vraag. Waarschijnlijk omdat Upload anders te alledaags is om op te dienen.