Unnatural Selection S01E01: vermaak verkleed als wetenschap

Netflix staat er vol mee: documentaires die geen documentaires zijn, maar sensationele nieuwsreportages. Ook Unnatural Selection valt in deze categorie. De minireeks lijkt meer op een videoverslag van Vice, dan op een coherent kunstwerk met dito boodschap. Bombastische muziek en een eclectische verhaaltrant verbloemen het feit dat deze nieuwe Netflix-titel vooral een spervuur aan (soms volstrekt irrelevante) informatie is. De eerste aflevering begint al met de disclaimer: dit is geen medisch advies, deze serie is bedoeld om te informeren en te entertainen. En dat is precies de crux: Unnatural Selection trekt geen conclusies, maar informeert uitsluitend.

Wel interessant is de quasi-wetenschap en de echte wetenschap die aan bod komen. De mensen die thuis – zoals een hondenfokker – aanrotzooien met bacteriën en gentechnologie, evenals de geleerden die experimenteren met alteraties in DNA-structuren. Deze tegenstelling is zo typisch Amerikaans, en een exponent van de American Dream. Zo van: wij kunnen het thuis een stuk beter dan de wetenschappers (immers: veel uitvindingen kwamen tot leven in garages). Maar het aanrotzooien met genen in je garage heeft ook iets pervers, en is in sommige gevallen geboren uit noodzaak (vanwege je zieke huisdier of kind).

Een veel interessantere documentaire over innovatie op allerlei gebieden is de documentaire Lo and Behold: Reveries of the Connected Mind, van filmmeester Werner Herzog. In deze film, die ook te zien is bij Netflix, poogt Herzog net als in Unnatural Selection te voorspellen hoe de toekomst eruit zal zien (maar niet alleen op genetisch gebied), met als resultaat een portret van menselijke existentie. Unnatural Selection weet zijn onderwerp in tegenstelling tot Lo and Behold niet tot zulke existentiële hoogtes te brengen (en mist daarbij de boot). Dat komt omdat de makers niet zoals Herzog op een onderzoeksmissie zijn, vermaak volstaat in hun ogen. En daar wringt de schoen.