Unicorn Store: glitterige zoektocht naar volwassenheid

'Elk mens heeft een droom. Iedereen heeft magie nodig, zelfs al is hij volwassen.'

De komische dramafilm Unicorn Store speelt met het verlies van kinderlijke naïviteit en de daarbij horende fantasie en magie, wanneer je volwassen wordt. Het regiedebuut van Oscarwinnares Brie Larson (Room) wil als een ode aan 'creativiteit en je niet conformeren aan de norm' zijn. Maar helaas komt deze boodschap niet goed uit de (glitter)verf door het verhaal van de film.

Kit (Brie Larson, Captain Marvel ) blijft ongegeneerd haarzelf en hangt, met al haar glitteroutfits en kinderlijk optimisme, tussen kind-zijn en volwassen-zijn in. Wanneer ze van de kunstacademie wordt gestuurd, neemt ze een drastisch besluit om zich zoals een ‘normaal’ mens te gaan gedragen: ze gaat koffiedrinken, boerenkool eten, altijd serieus zijn, en wordt uitzendkracht. Is ze dan toch niet zo ongegeneerd haarzelf? Direct nadat ze dit besluit, ontvangt ze mysterieuze uitnodigingen voor ‘De Winkel’. (Iemand moet haar toch eraan helpen herinneren dat het oké is om haar extravagante zelf te kunnen zijn en niet zo’n suffe volwassene te worden?).

‘De Winkel’, waar Samuel L. Jackson (Captain Marvel, Skull Island ), eveneens met glitteroutfit, De Verkoper is, verkoopt alleen aan speciaal gekozen mensen. 'Wij verkopen wat je wilt. Wat je nodig hebt', zegt hij tegen Kit.

Kit blijkt een eenhoorn nodig te hebben, en om die te kunnen krijgen moet ze 'het juiste soort meisje zijn'. Ze moet aan een lijst van voorwaarden voldoen, waaronder het bouwen van een stal voor het mythische beest, voordat ze de eenhoorn kan krijgen. In de bouwmarkt komt ze Virgil (Mamoudou Athie; Sorry for Your Loss , The Get Down ) tegen. Een fijn personage, die als enige in de film Kit in haar waarde laat, ook al is hij zeer sceptisch over het hele eenhoorn-verhaal.

Unicorn Store heeft het populaire citaat ‘Always be yourself. Unless you can be a unicorn. Then be a unicorn' wel heel erg ter harte genomen, waardoor het zichzelf in de weg zit. Hoewel er meer dan prima geacteerd wordt en Larson laat zien potentie te hebben achter de camera, redt dat de film niet. De extravagantie en magie blijven oppervlakkig en de personages naast Kit voelen als loom. Ook zitten er met name twee clichés in de film die er beter uit hadden kunnen blijven: vrouwen die elkaar tegenwerken en een griezelige baas. Want in tijden van #MeToo en - ironisch gezien - ook Captain Marvel, worden dergelijke verhaallijntjes niet meer gewaardeerd.