Ugly Delicious S02: geluksvoer in bittere tijden

Wat niet kan of mag, heeft aantrekkingskracht. Om die reden is het fijn om je uit de quarantaine mee te laten voeren door David Chang, die precies doet wat we voorlopig moeten laten: mensen ontmoeten in restaurants en verre landen afstruinen.

Net als in het vorige seizoen draait de serie om de zoektocht naar lekkernijen overal ter wereld, van de meest obscure straattentjes tot chique uitbatingen. De van oorsprong Zuid-Koreaanse Chang heeft een wonderlijk talent om je vrijwel achteloos – smaller kan small talk bijna niet worden – mee te nemen op reizen die toch alles behalve oppervlakkig zijn.

Ugly Delicious toont overzichtelijk geluk: tijd besteden met vrienden, nieuwe culturen ontdekken, zoeken naar eten dat met liefde is bereid. Het vormt een wonderlijke troost om te kijken naar een handjevol vreemdelingen dat eet in de besneeuwde bergen van Libanon. De boodschap is telkens hetzelfde: de ziel van een land krijgt gestalte in de keuken. De trotsvonken zijn niet te missen als een Indiase vrouw vertelt dat chicken tikka masala tot een nationaal Brits gerecht is uitgeroepen, dat als je de jaarlijkse productie daarvan opstapelt, een toren van pannen ontstaat die tweeduizend keer zo hoog is als het hoogste gebouw ter wereld.

Seizoen twee is prettig compact, bevat slechts vier afleveringen. Die over India en het Midden-Oosten zijn voor de culinaire liefhebbers het meest interessant. Als je niet zit te wachten op de verhalen van Chang over zijn aanstaande vaderschap, sla aflevering een over. Je zou kunnen zeggen dat de aflevering over steak te kritiekloos is in tijden van global warming, maar het bewustzijn van slordig geluk zit al vervat in de titel van de serie.

In Ugly Delicious gaat het om plezier maken, samen over markten struinen in Istanbul, eindeloos ouwehoeren en om telkens weer te zien hoeveel eer mensen er wereldwijd in scheppen om hartverwarmende maaltijden te maken voor anderen. Het stemt hoopvol om te zien hoe een jonge vrouw de oorlog in Syrië is ontvlucht en door haar kookkunsten in Berlijn een nieuw leven kan beginnen. ‘We kunnen elkaar niet verstaan,' zegt ze, ‘toch begrijpen mensen de liefde die in een maaltijd zit.’

In deze uitzonderlijke tijd is het belangrijk om de dreiging serieus te nemen, maar vooral ook om je eigen geluk en smaakpapillen te blijven voeden.