Tot zover Soof

In 1996 stond ze op het podium van de Haarlemse Toneelschuur te balanceren op een keukentrap voor Alice in Wonderland. Nu is Lies Visschedijk (48) opnieuw de publiekslieveling in de derde Soof-film. Ze speelt de door columniste Sylvia Witteman bedachte antiheldin die een catering carrière en chaotisch gezinsleven probeert te combineren met verve en succes: Soof 2 trok in 2016/2017 bijna een miljoen bezoekers.

Over haar aaibaarheidsfactor: ‘Soof weet van elke kutsituatie iets beters te maken. Ze beschikt over ontzettende daadkracht, maar ze is niet perfect. Een ideaal personage om van te houden omdat ze de net even leukere versie van jezelf is of van je beste vriendin. En zo heb ik haar ook gespeeld. Dat je denkt: kende ik haar maar. Ze kookt iets lekkers voor je en je kunt met haar lachen. Daarnaast schaam je je af en toe voor haar: ze drinkt teveel en doet dingen waarover ze niet heeft nagedacht.’

Lies Visschedijk moet even graven in haar herinnering: Soof 3 waarin usual suspects als Fedja van Huêt, Anneke Blok, Elise Schaap en Dan Karaty ook weer te zien zijn en die vanaf deze week in de bioscoop draait – werd nog voor corona opgenomen. Vanwege het virus moest de première een paar keer worden uitgesteld. ‘Daardoor ben ik nu zelf ook meer een toeschouwer geworden. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. We hebben er met hart en ziel aan gewerkt en nu vind ik het spannend om te zien of de film me nog steeds zo raakt en ontroert.’

Want anders dan de voorgangers bevat deel 3 behalve humor ook een flinke portie drama. De film is meer een tragikomedie, aldus Visschedijk die graag verschillende disciplines (film, tv, toneel) en genres (komedie, drama) voor haar rekening neemt. ‘Soof wordt ernstig ziek. Ze was altijd al een hypochonder, toch leeft ze niet gezond. Teveel drinken, roken, stress. Ze is een beetje te dik. Ze steekt haar kop in het zand voor haar nieuwe situatie. Ze moet leren dat een ander voor haar zorgt. Verder is het realiteit voor mij en mijn generatiegenoten: kanker en depressies sluipen op deze leeftijd ons bestaan binnen. We staan er niet bij stil, maar we zijn kwetsbaarder en brozer dan we denken.

‘Ik was een beetje verdrietig: na twee series, drie films en tien jaar is het klaar met Soof. Het is ook op: je kunt niet met een lulkoekverhaal komen aanzetten. Daarom hebben we ook lang gewacht tussen twee en drie. Het is een periode van mijn leven die ik afsluit. Een tijd waarin wij als cast met elkaar zijn meegegroeid en ouder zijn geworden. Maar ik heb al heel snel in dit vak geleerd om resoluut afscheid te nemen. Dat is iets dat bij dit beroep hoort, als je dat niet kan, moet je iets anders gaan doen. Want elke drie maanden is er weer een nieuwe familie die je vaker ziet dan je eigen kinderen.’

Lees verder in VARAgids 37 vanaf bladzijde 22.