Those Who Kill S01E01: groteske, goed gemaakte krimi

Toen het eerste seizoen van Those Who Kill in 2011 op de Deense televisie werd uitgezonden, verscheen er meteen hevige kritiek. Kijkers en critici vonden de thriller – waarin de zoektocht naar een seriemoordenaar centraal staat – te expliciet. Dus kwam er nooit een tweede seizoen (hoewel er dit jaar wel een spin-off verscheen, ‘Darkness’, die ook bij de NPO werd uitgezonden). Niettemin is het groteske karakter van Those Who Kill nu juist zo uitzonderlijk ten opzichte van zijn Scandinavische soortgenoten. Immers: Scandinavische en Britse krimi’s worden er altijd van beticht dat ze netjes binnen de lijntjes blijven, en het zijn juist Amerikaanse tegenhangers waarin seks en bloedvergieten van het scherm springen.

Oftewel: Those Who Kill (het eerste seizoen dus) is atypisch, en daarom is het helemaal geen rare zet dat de whydunnit (want we krijgen al vanaf de eerste aflevering een gezicht bij de seriemoordenaar) nu volledig te zien is bij NPO Start Plus. (Want waarom zou je niet ook de iets oudere krenten uit de pap vissen?)

Rechercheur Katrine (Laura Bach) is goed in haar vak, maar vraagt voor een eigenaardige moordzaak de forensisch expert Thomas (Jakob Cedergren) om hulp. De beste man doceert aan de universiteit van Kopenhagen over seriemoordenaars en waarom het voor hen normaal is om lichaamsdelen te bewaren in de koelkast, als hij door Katrine wordt gestoord. Of hij wil kijken naar een vrouw – een lijk van zo’n zes jaar oud – die is gevonden in een bos, in de sneeuw. Met haar armen gekruist. Natuurlijk raakt Thomas gaandeweg geïntrigeerd, en vormen de twee een duo waarvan er zovelen zijn in de geschiedenis van het misdaaddrama.

Maar Those Who Kill is – en dan moet je wel tegen de bloederigheid kunnen – ook iets authentieker dan de gemiddelde krimi, omdat we de seriemoordenaar zelf ook aan het werk zien. Bovenal laat de Deense titel zich omschrijven als onvervalste Scandinavische ambacht, die je in deze kille(re) periode van het jaar zo kan wegkijken. Met vijf afleveringen met de duur van een speelfilm, en een zesde aflevering (die was dus destijds écht als speelfilm bedoeld) als kers op de taart.