The Tiger King and I: slordige anticlimax zonder verrassingen

(Let op: deze recensie bevat spoilers van Tiger King!)

De timing had nauwelijks beter kunnen zijn. In de week dat vrijwel de hele wereld in ‘lockdown’ ging, lanceerde Netflix half maart een documentaireserie die vreemder was dan voorgangers als Making a Murderer en Don't fuck with Cats bij elkaar. In noodtempo ontpopte Tiger King zich tot een wereldwijd fenomeen dat de kijker zeven uur lang een welkome vlucht uit de grimmige dagelijkse berichtgeving over de pandemie bood.

Ondanks de stortvloed aan informatie die de serie bood, bleef de kijker uiteindelijk met best veel vragen achter. Vermoordde Carole Baskin daadwerkelijk haar echtgenoot? Was de dood van Travis een ongeluk of pleegde hij zelfmoord? En is er daadwerkelijk een kans dat Joe Exotic eerder vrijkomt, al dan niet door interventie van president Donald Trump? (Die hier recent tijdens een persconferentie over de corona-ellende daadwerkelijk op hintte.)

Al deze prangende vragen komen nauwelijks aan bod in deze veel te snel in elkaar geflanste epiloog waarin presentator Joel McHale ( Community ) een aantal bijfiguren uit de serie vooral spreekt over het succes van de reeks. Dierentuinmedewerker Erik Cowie gaat in op alle commotie over zijn lelijke tanden (‘nee, ik ben niet verslaafd aan de meth, fuck you’), armloze transgender Saff speculeert erop los wie hem in een speelfilmversie zou moeten spelen. Ex-echtgenoot John Finley draagt tegenwoordig wél T-shirts en oud-producer Rick Kirkman, die de uitzendingen van Joe Exotic verzorgde, kan niet meer over straat zonder herkend te worden.

Het had in principe goed uit kunnen pakken dat Netflix meer podium biedt aan een aantal belangrijke bijpersonages; een van de terecte kritiekpunten op de serie is dat in veel gevallen wel erg het perspectief van Joe Exotic wordt gekozen. Toch is er te veel dat niet deugt aan The Tiger King and I, te beginnen met de toon van de interviews van Joel McHale. Regisseur Eric Goode maakte uiteraard keuzes in de beelden die hij gebruikte voor zijn zeven afleveringen en bepaalde de volgorde van zijn onthullingen. Maar netto liet hij de kijker zelf oordelen over de bizarre gebeurtenissen die hij gaandeweg onthulde.

McHale maakt daarentegen heel duidelijk dat hij weinig behoefte voelt zijn gesprekspartners al te serieus te nemen, waardoor de laatste aflevering meteen een heel andere toon heeft. Serieuzere gesprekken over de onverwachte prijs van wereldfaam, waar de meeste geïnterviewden geen seconde bij hadden stilgestaan, hadden vermoedelijk een veel boeiendere epiloog opgeleverd dan dit hapsnap hengelen naar oneliners. Bovendien vonden de interviews vanwege de coronacrisis noodgedwongen plaats via videochat, wat The Tiger King and I aanzienlijk statischer en dus ook saaier maakt dan de flitsend gemonteerde vorige zeven afleveringen.