The Politician S01: politieke satire mist durf

Van jongs af aan heeft de ambitieuze middelbare scholier Payton Hobart (Ben Platt, Dear Evan Hansen, Pitch Perfect ) maar één doel voor ogen: president worden van de Verenigde Staten. Daarvoor hoeft hij nog maar twee kleine hordes te nemen: studeren aan Harvard en verkozen worden tot Study Body President op zijn middelbare school.

Payton heeft alles op een rijtje. Hij heeft een kleine, maar loyale achterban die al even overtuigd is van zijn toekomstige presidentschap, onder wie zijn twee politieke adviseurs (Theo Germaine, Laura Dreyfuss) en zijn al even ambitieuze vriendin Alice (Julia Schlaepfer in Hillary Rodham Clinton-modus). Ook heeft hij al de ideale vicepresidentskandidaat op het oog: Infinity Jackson (Zoey Deutch), een doodzieke scholiere die ondanks alles alleen maar het positieve in haar leven ziet (en een waarderingscijfer heeft van tachtig procent).

Dat River (David Corenswet), de populairste jongen van school en Paytons voormalige geliefde, zich ook kandidaat heeft gesteld, is slechts een kleine kink in de kabel. Dit is Paytons lotsbestemming!

Dan gooit het echte leven roet in het eten. Om redenen die we hier niet verder uit de doeken zullen doen, neemt Astrid (Lucy Boynton, Gypsy , Mary Austin in Bohemian Rhapsody) in aflevering twee het presidentiële stokje van River over. En in tegenstelling tot de zachtaardige River, is zij al even berekenend en genadeloos als Payton zelf wanneer het gaat om het volgen van haar ambities. En is Infinity eigenlijk werkelijk zo onschuldig en puur als zij en haar oma (Jessica Lange) de wereld willen doen geloven?

Kortom: Paytons tot in het kleinste detail vooruit geplande leven loopt al snel van de rails. Zoals Georgina (Gwyneth Paltrow), zijn liefdevolle adoptiemoeder, Payton later toevertrouwt: ‘Het leven is geen trein. Het is een stronttornado vol met goud. Dus zorg dat je niet vies wordt en pak elke goudstaaf die je kan.’

De trailer van The Politician – van Ryan Murphy, de man achter American Horror Story , American Crime Story , Glee en Pose – belooft een hele hoop. Intriges en samenzweringen, bloed, zweet en andere lichaamssappen. Met een beetje goede wil zou het bijna een trailer voor de nieuwste film van Yorgos Lanthimos ( The Favourite , The Killing of a Sacred Deer) kunnen zijn.

Een hoop van wat wordt beloofd zit ook in de serie zelf. The Politician is zowel een politieke satire, als een middelbare school-soap (zoals Glee en Murphy’s allereerste tv-serie Popular). Er zijn referenties aan Gone Girl en aan The Act (en het waargebeurde verhaal waar The Act op gebaseerd is). En er is lekker dik aangezet acteerwerk, vooral door Dylan McDermott (AHS, The Practice) en January Jones ( Mad Men ) als de ouders van Astrid. (Vraagt de een aan de ander bij het zien van tekenen van inbraak: ‘Heb jij het glas van de deur gebroken en op het tapijt gebloed?’).

Uiteindelijk mist de serie van de maker die juist niet bekend staat om subtiliteit toch een beetje durf. The Politician is nergens echt zo bloederig en meedogenloos als je – zeker naar aanleiding van de trailer - zou verwachten (gelukkig lijkt het nieuwste seizoen van American Horror Story, getiteld AHS: 1984 en elke maandag te zien bij Fox, daar weer totaal geen last van te hebben).

Zelfs de bullebakken in de serie, zoals Paytons arrogante tweelingbroers Martin en Luther (Trevor en Trey Eason) en Infinity’s vriendje Ricardo (Benjamin Barrett), zijn te onnozel om echt iets ultiem slechts te doen. Eenzelfde soort halfslachtigheid zit ook in het verhaal, dat met horten en stoten vooruit gaat. Aflevering een tot en met vijf gaan over de schoolverkiezingen, zes en zeven over net daarna, en aflevering acht is een vreemd soort coda, waarin we opeens drie jaar verder zijn en we Payton terugvinden als entertainer in een New Yorkse bar. Die aflevering voelt meer als het begin van een nieuw seizoen dan als een finale, inclusief de introductie van nieuwe personages, zoals Dede Standish (Judith Light, Transparent ), een New Yorkse senator met een smeuïg geheim, en haar trouwe rechterhand Hadassah Gold (Bette Midler).

Op twee fronten weet The Politician wel te verrassen. De eerste echte openbaring is Gwyneth Paltrow als Georgina, die alles wil opofferen om haar zoon Payton te geven wat hij zo graag wil, zelfs de liefde van haar leven (hint: haar grote liefde is niet haar echtgenoot, gespeeld door Bob Balaban). Tegelijkertijd is ze ook verfrissend eerlijk, zelfs wanneer ze daarmee de comfortabele toekomst van zichzelf en haar zoon op het spel zet. In een serie die wordt bevolkt door zelfzuchtige poseurs is Georgina als een frisse wind.

De tweede verrassing is aflevering vijf, The Voter. De serie gaf hier en daar al wel een speelse kwinkslag naar de hedendaagse politiek (wel opvallend: Trump wordt nergens bij naam genoemd), bijvoorbeeld in de realisatie dat hoe inhoudelijk sterk je plannen ook zijn, het uiteindelijk het plaatje is dat telt. Of hoe bij de stempeilingen de mening van één Haïtiaanse scholier wordt gelijkgesteld aan ‘de Haïtiaanse stem’. Maar de politieke satire is op zijn best in deze zogenoemde 'bottle aflevering', die helemaal wordt bezien vanuit het oogpunt van één besluiteloze stemmer, genaamd Elliott (Russell Posner, tv-serie The Mist ), op de dag van de verkiezingen. Terwijl hij door beide kampen wordt belaagd, heeft Elliott wel belangrijkere zaken aan zijn hoofd dan bedenken welke presidentskandidaat het beste zijn wensen vertegenwoordigt, zoals een rustig plekje vinden waar hij zich voor de zoveelste keer die dag kan aftrekken. Zijn moeder geeft misschien wel het beste het heersende sentiment weer wanneer zijn vader vraagt op wie Elliott gaat stemmen: ‘Het zijn gewoon twee rijke kinderen die schreeuwen om aandacht.’  Dus wat is het verschil? En wat maakt het uit?