The Pale Horse S01E01-02: onderhoudende Christieverfilming

Romancier Agatha Christie was later in haar leven gefascineerd door het bovennatuurlijke. In haar werk flirtte ze met heksen en magische drankjes, zoals in het in 1960 verschenen The Pale Horse. Scenarist Sarah Phelps heeft deze klassieker omgevormd tot twee afleveringen whodunit à la BBC (het tweeluik werd eerder al uitgezonden bij BBC One).

Antiekdealer Mark (Rufus Sewell) raakt een jaar na de dood van zijn vrouw verstrengeld in een moordintrige. Zo wordt zijn maîtresse dood in bed gevonden. In zijn zoektocht stuit hij vervolgens op het (gefictionaliseerde, google het maar eens) dorpje Much Deeping, waar drie heksen een geheimzinnig etablissement zouden bewonen. Eerder in het verhaal vindt hij een briefje met zijn naam en andere namen erop. Sommige mensen zijn al dood, en – zo vermoedt hij – anderen zijn op korte of lange termijn aan de beurt. Een geprononceerd motief is er evenwel nog niet.

Dat is ook logisch: het bovennatuurlijke, of de suggestie ervan, is schimmig, onlogisch en troebel. Net als het verhaal in de eerste akte. Gefilmd in zogeheten dutch angles – schuine hoeken – om de kijker te laten weten dat er iets niet in de haak is. We horen in de soundtrack, tijdens omineuze scènes, onbestemd gezucht en gekreun. Maar, en dat zullen veel kijkers ongetwijfeld ook hebben geweten, voor alles – de doden, de merkwaardige symptomen – blijkt een verklaring te zijn. Want Agatha Christie maakte er een wedstrijd van om haar romans op vakkundige wijze te laten eindigen.

Hoewel The Pale Horse niet voortdurend schatplichtig is aan het bronmateriaal. Phelps weet maar al te goed dat het kijkerspubliek – zeker de ingelezen kijkers – ook een beetje verrast wil worden. The Pale Horse is derhalve een onderhoudend, degelijk kostuumdrama mét een broodnodige twist.