The Open House: psychologische thriller zonder persoonlijkheid

Na de tragische dood van haar echtgenoot en de daaruit voortvloeiende financiële malaise, verhuist Naomi Wallace (Piercey Dalton) met haar zoon Logan (Dylan Minnette, Clay Jensen

 In 13 Reasons Why) naar een vakantiehuis van een familielid. Ze mogen er wonen totdat het huis wordt verkocht, maar er is wel elke zondag een open huis. Eenmaal aangekomen worden moeder en zoon het slachtoffer van vreemde en onverklaarbare verschijnselen.

Nieuwkomers Matt Angel en Suzanne Coote zijn verantwoordelijk voor de regie en het script. Het resultaat is een matige productie die rust op een kunstmatige en ineffectieve mysterieuze atmosfeer. The Open House heeft de gebruikelijke geforceerde en generieke clichés van een dertien-in-een-dozijn horrorfilm van 90 minuten – denk een afgelegen abnormaal groot huis in de bossen, bemoeizuchtige buurtbewoners, dichtslaande deuren en schaduwfiguren. Hoe dan ook, de angst wordt nooit ondersteund door een sterk verhaal dat prikkelt.

Als regisseurs zijn Angel en Coote nog iets te onervaren om te vertrouwen op de geprefabriceerde camerabeelden en bewegingen – zie de ruime shots om te waarschuwen voor het gevaar, te lange shots van de afdalende donkere keldertrap, en natuurlijk close-ups gevolgd door een jump-scare. Alles wordt nog versterkt door het misplaatste tempo van de film. De film kabbelt meer dan veertig minuten voort en nog steeds is er niet echt iets engs gebeurt in het huis. Zo ontstaat een cluster van vreemde interacties, angst, begeleid door onheilspellende muziek (en natuurlijk veel close-ups). Het is allemaal weinig origineel.

Het beste aspect van de film is de karakterisering van de relatie tussen Naomi en Logan. Moeder en zoon zijn gedwongen om hun relatie te herzien nadat ze het evenwicht verloren na de verwoestende rouw die hen trof. Dalton weet goed een fragiele en onzekere moeder neer te zetten die overweldigd wordt door de oncontroleerbare opeenvolging van gebeurtenissen. Het is helaas alleen te weinig voor een film die de pretentie heeft om het publiek in spanning te houden.

The Open House houdt de deur wagenwijd open en zo glijdt de film weg in een bodemloze pit van clichés.