Kitscherig drama over de nieuwbakken liefde tussen een schrijver en een taalwetenschapper is er een om bij weg te zwijmelen.
Foto credits: KC Bailey / Netflix
Als in een klassieke romantische film de twee hoofdpersonen – die dan nog niet het bed hebben gedeeld – zich bij een hotel melden waar maar een kamer beschikbaar is, dan is dat natuurlijk een zwoele speling van het lot. Dat overkomt ook Jake (Justin Hartley) als hij zich met Rachel (Barrett Doss) na een lange sneeuwrijke dag meldt in de lobby van een wel erg knus etablissement. Als kijker weet je dan – Rachel is eigenlijk verloofd met iemand anders – dat als ze de kamer boeken, de liefde voor eeuwig – of voor even, misschien komt er een tweede deel? – bezegeld zal zijn.
Zulke clichés – en de makers van The Noel Diary gebruiken ze volop – zijn helemaal niet zo erg in dit soort ‘Hallmarkfilms’ zolang het maar met een zekere schwung en zelfspot wordt gebracht. En daar heeft filmmaker Charles Shyer ( Alfie , 2004) zonder twijfel voor gezorgd.
Het verhaal draait om de succesvolle thrillerschrijver Jake, die op zijn vijfendertigste nog steeds vrijgezel is. Als zijn moeder – met wie hij al járen geen contact heeft – komt te overlijden, dan heeft hij de weinig plezante taak om in de kerstvakantie haar huis leeg te ruimen. Daar ontmoet hij – uiteraard, uiteraard – Rachel: haar moeder blijkt ooit de huishoudster te zijn geweest van Jake’s moeder. Gelukkig zijn de tijden veranderd: Rachel is een gerenommeerde taalwetenschapper. Moederlief zou trots op haar zijn geweest – en ze rijdt in een hybride auto; ze heeft dus oog voor het milieu!
Onze nieuwsbrief ontvangen? Iedere vrijdag de nieuwste series en films in je inbox! Meld je hier aan.
Tijdens een van hun eerste spontane ontmoetingen – de liefde borrelt dan nog onder de oppervlakte – zingt Rachel terwijl Jake haar op de piano begeleidt. Dit is barokke perfectie zoals fans van dit soort films het graag zien. Als acteur James Remar – de beste man doet soapseries en serieuze drama’s – ergens halverwege ten tonele verschijnt, dan weet je dat het goed zit. The Noel Diary is een film om lekker bij weg te zwijmelen – soms heb je een clichématige zin nodig (zie het zwijmelen) om een clichématige film te omschrijven die desondanks voelt als een warm bad.