The Lost Lotteries: flauw en vervelend

Foto credits: Netflix

Vijf jongeren die ‘elkaar niet kennen en geen vrienden van elkaar zijn’ bekokstoven in het Thaise The Lost Lotteries een ingenieus plan: ze willen een lot waar de jackpot op zou zijn gevallen terug stelen van een schurk. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Tay (Wongravee Nateetorn): een nerd die verdrietig is om het feit dat het mooiste meisje van zijn school geen oog voor hem heeft. Zijn enige remedie hiervoor is snel rijk worden. Dus koopt Tay regelmatig loten van zijn moeder – die lotenverkoper van beroep is. Als hij op een dag wordt bestolen, dan ontdekt hij dat er op zijn nummer een grote prijs is gevallen.

In de openingsscène is te zien hoe de vijf jongeren vervolgens stoer en gedecideerd onder een viaduct wandelen, op weg naar revanche. Maar dan rijdt er een tankwagen door een plas, waardoor Tay en zijn medestanders kleddernat worden. Flauw? Ja, en enkele minuten later gebeurt het weer, als de hoofdpersoon in een passagiersboot zit. Die twee scènes zijn exemplarisch voor The Lost Lotteries : een kinderachtige film met een onnozel plot waarvan het slot zich wel laat raden – Tay moet meer van zichzelf leren houden, in plaats van rijk te willen worden, zoiets.

De split screens, freeze frames en andere als speels bedoelde snufjes halen het algehele niveau in de film nog verder onderuit. The Lost Lotteries is een vervelende kijkervaring, gemaakt door een regisseur (Prueksa Amaruji) die bij vlagen de indruk wekt weinig andere films te hebben gezien. Niet alle uit Thailand afkomstige filmmakers hebben het talent van Apichatpong Weerasethakul (kijk zijn betoverende Memoria , 2021), zoveel is duidelijk, maar Amaruji maakt het met The Lost Lotteries wel erg bont.