The Last of Us S01: goede adaptatie met mankementjes

Foto credits: Liane Hentscher / HBO

De serie The Last of Us  opent met een praatprogramma uit 1968, waarin een wetenschapper zich ernstig zorgen maakt over mogelijke virale pandemieën. Zijn collega (John Hannah, Four Weddings and a Funeral ) is niet onder de indruk. Volgens hem is er een veel groter gevaar: dodelijke schimmels, die, zoals in tropische gebieden al bij bepaalde insecten gebeurt, hun gastheer niet vermoorden maar deze juist in een soort willoze zombie veranderen. ‘Virussen maken ons ziek, schimmels nemen ons over.’ Voor nu, in 1968, is het klimaat nog te koud voor de schimmels om echt goed te gedijen. Maar wat, zo vraagt Hannah's personage zich hardop af, als de aarde straks toch een klein beetje warmer wordt?

Na een korte tussenstop in 2003, wanneer de pleuris daadwerkelijk uitbreekt en aannemer Joel (Pedro Pascal, The Mandalorian ) samen met zijn dochter Sarah (Nico Parker, Dumbo ) en zijn broer Tommy (Gabriel Luna , Terminator: Dark Fate ) in alle chaos op zoek gaat naar een veilige haven, belanden we uiteindelijk in 2023. Daar vult Joel in Boston in een militaire zone zijn dagen met allerhande klusjes en het vervoeren van smokkelwaar. Dan krijgen hij en zijn partner Tess (Anna Torv, Fringe ) een wel heel uitzonderlijk smokkelverzoek: het veilig vervoeren van de 14-jarige Ellie (Bella Ramsey, Catherine Called Birdy , Games of Thrones ).

Het computerspel maakte in 2013 furore, en werd bejubeld om zijn verhaallijn, spelwijze, beeldgebruik, muziek (Gustavo Santaolalla, 21 Grams , Babel  én The Last of Us  de serie) en de genuanceerde personages.

De hype in de aanloop naar de serie was misschien wel even groot. Hoe kan het ook anders, met een prijskaartje van naar verluidt meer dan 10 miljoen dollar per aflevering – ongeveer net zoveel als een aflevering van het laatste seizoen van Game of Thrones , maar dan zonder draken – en zowel Craig Mazin ( Chernobyl ) als Neil Druckmann – één van de originele bedenkers van het spel – aan het roer?

Maakt de serie de verwachtingen waar? Ja en nee. Het grootste struikelblok is er eentje die maar weinig spel naar tv-(of film-)adaptaties weten te ontwijken. Wat werkt als spel, werkt namelijk niet automatisch in een film of serie. Na een sterke opening, en een effectief griezelig moment met dochter Sarah en een oud catatonisch vrouwtje, volgen de eerste twee afleveringen toch nog wel heel erg het spelformat, waarin de hoofdrolspelers van opdracht naar opdracht gaan en daarbij regelmatig vast komen te zitten in slecht verlichte ruimtes vol schimmelzombies (‘infected’) of andere, nog wel levende, kwaadwillenden.

Vanaf aflevering drie vindt de serie steeds meer zijn eigen ritme, een enkele verwonderlijke karakterontwikkeling of plotse overgang daargelaten. De serie komt echt tot zijn recht wanneer deze inzoomt op de verschillende mensen die Joel en Ellie tegenkomen op hun reis: een prepper/survivalist (Nick Offerman, Parks and Recreation ) en zijn partner (Murray Bartlett, The White Lotus ), een vogelvrijverklaarde jongeman (Lamar Johnson) en zijn doofstomme broertje (Keivonn Woodard), een rebellenleider (Melanie Lynskey, Yellowjackets ), en een priester (Scott Shepherd) die juist tijdens de Apocalyps het geloof vond. Het geniaalst zijn Graham Greene ( Dances with Wolves ) en Elaine Miles ( Northern Exposure ), die met hun gortdroge optreden van slechts een paar minuten een blijvende indruk achterlaten. Zelfs Ashley Johnson ( Growing Pains ) en Troy Baker – de stemmen van Ellie en Joel in het computerspel – komen in de serie voorbij.

Maar het kloppende hart van het spel – en de serie – is toch de relatie tussen Joel en Ellie. Terwijl Joel wordt achtervolgd door zijn herinneringen aan zijn leven van voor die noodlottige dag in 2003, is voor Ellie dit de enige wereld die ze ooit heeft gekend.