The Last Laugh: bijzonder nostalgisch

Amerikaanse komieken als Bob Hope, Lenny Bruce en Richard Pryor, wie kent ze nog? Het is dat voormalig manager Al Hart (Chevy Chase) het zijn kleindochter Jeannie (Kate Micucci) heeft bijgebracht, want de nieuwe generatie komedieliefhebbers heeft zijn eigen helden. Dat is tegelijk de crux van The Last Laugh: met de nodige weemoed en romantiek terugblikken op het komedieverleden, naar het hoogtij van de twee hoofdpersonen: Al en Buddy Green (Richard Dreyfuss speelt een gepensioneerde podoloog die 50 jaar geleden zijn geld verdiende met stand-up). Al wil van zijn maatje Buddy weer een ster maken. Dan moeten ze wel eerst het idyllische bejaardenoord waar ze wonen ontvluchten.

Daar is Al op aandringen van Jeannie net ingetrokken. Het is een soort Las Vegas van het geriatrische type: met revueshows en een zwembad. Maar Al en Buddy zijn toch geen onvervalste pensionado’s: ze willen ook op hoge(re) leeftijd nog iets bereiken, het aanzwengelen van een carrière. Misschien komt dat ook wel omdat Al thuis aan de buis gekluisterd murw wordt gebeukt door reclames voor de oudere mens: ‘Ben jij gebruiker van katheters?’ Op die manier word je er elke keer aan herinnerd dat je ‘pre-dead’ bent, zoals Buddy het gekscherend noemt. Zodoende gaan Al en Buddy op een ‘all American’ roadtrip langs beduimelde barretjes en obscure nachtclubs, op zoek naar roem.

De twee kibbelen onderweg over vage herinneringen, terwijl ze in diners na het eten indutten. Onderwijl bouwt Buddy een nieuwe komedieroutine op, terwijl Al probeert steeds vooraanstaandere clubs te overtuigen van Buddy’s talent. Het resultaat is een aandoenlijke film, waarin de humor (Viagra Falls in plaats van Niagra Falls) geenszins authentiek is, maar dat maken Dreyfuss en Chase met hun aanwezigheid meer dan goed. Ook de rol van Andie MacDowell als love interest is goed gecast. Haar personage heet Doris, en komt uit Kansas – ook zo’n verwijzing naar vervlogen tijden; naar Dorothy uit The Wizard of Oz (1939).

The Last Laugh gaat over de gefictionaliseerde Laatste der Komediemohikanen. De nog jonge Greg Pritikin (Movie 43) schreef het scenario en tekende voor de regie. Hij keek vroeger vast naar wijlen Johnny Carson en consorten. Die herinneringen aan een collectieve jeugd (welke Amerikaan keek er niet naar Carson?) hebben tot gevolg dat The Last Laugh een bijzonder nostalgische film is.