The Last Duel: bloedstollend, naargeestig en spannend

Foto credits: The Walt Disney Company

De plot van Ridley Scotts ( Gladiator , 2000) nieuwste epos, gesitueerd aan het einde van de 14 e eeuw, is in de kern vrij eenvoudig: drie nitwits steggelen met elkaar terwijl een edelmoedige deerne het slachtoffer wordt. Matt Damon – met een geblondeerd jaren-tachtig-kapsel – speelt Sir Jean de Carrouges, een heldhaftige edelman. Nadat hij tijdens de Honderdjarige Oorlog trouw zweert aan graaf Pierre D’Alençon (Ben Affleck) blijkt dat hij als vazal zijn nieuwe opperheer oorlogstribuut moet betalen. Maar De Carrouges is blut. Dus trouwt hij met Marguerite de Thibouville (Jodie Comer): met de bruidsschat zouden zijn financiële problemen direct opgelost moeten zijn.

Maar De Carrouges weet niet dat zijn vriend Jacques Le Gris (Adam Driver) achter zijn rug om onder een hoedje speelt met de opperheer. Geruzie over landjepik – Le Gris krijgt via D’Alençon land dat aan De Carrouges toebehoort – escaleert. En als Le Gris de nieuwbakken echtgenote van De Carrouges verkracht, dan is een fysieke confrontatie onvermijdelijk. Tijdens het laatste duel uit de titel – in feite niet het laatste steekspel uit de geschiedenis, maar dat is een lang verhaal – staan de levens van Le Gris enerzijds en De Carrouges en zijn vrouw anderzijds op het spel. Scott toont deze gedramatiseerde historische passage gebaseerd op het boek van mediëvist Eric Jager vervolgens vanuit drie perspectieven, geschreven door Matt Damon, Ben Affleck, en Nicole Holofcener.

Het derde hoofdstuk is het belangrijkste: vanuit het ziensveld van Marguerite zien we de aanloop naar het duel. Dit deel is naar verluidt geschreven door Nicole Holofcener ( Can You Ever Forgive Me? , 2018) en geeft Comer een podium om te schitteren. Hoewel de mensen uit die tijd op beestachtige wijze met elkaar omgaan, is Marguerite het enige personage dat zich enigszins weet te distantiëren van de barbaarse gewoonten. Waarmee de kloof tussen Marguerite en de mannen goed zichtbaar wordt: D’Alençon is een dronken, machtswellustige misogyne sul, Le Gris een gewiekste wezel en Marguerite’s echtgenoot een minkukel die wordt verblind door zijn ego.

Het resultaat is een zinderende actiefilm die memoreert aan de glorie van de jaren tachtig. Films van dit kaliber – The Last Duel kostte 100 miljoen dollar – worden de laatste jaren niet veel meer gemaakt, en The Last Duel is hierdoor des te interessanter. Het ridderdrama is een beetje zoals Hollywood zich de middeleeuwen voorstelt: bloedstollend, naargeestig en genadeloos, maar ook geil en vol bravoure. Je zou kunnen stellen: simpel, maar effectief. Hoewel het bioscooppubliek The Last Duel enigszins links heeft laten liggen - de film is een flop, met zo'n 30 miljoen dollar aan opbrengsten. Misschien wel omdat dit soort actiefilms minder in zwang zijn tegenwoordig?

Tekenend is wel dat de nieuwkomers – Comer en Driver – de oudgedienden – Affleck en Damon – van het scherm spelen. Niettemin staat een ding buiten kijf: The Last Duel is entertainment op topniveau. Er zijn weinig filmmakers die de bombast van Scott kunnen evenaren.