The Larkins S02E01: luchtig en cartoonesk

Foto credits: BBC

Nieuwe buren verstoren de rust op het idyllische Britse platteland nabij Kent in het tweede seizoen van The Larkins. Wanneer Pop (Bradley Walsh) een beduimelde villa verkoopt aan een rijk gezin, dan is het al snel hommeles. De aristocraten die de woning betrekken houden namelijk van wapens, en doen de hele dag niets anders dan in hun achtertuin erop los knallen. Dus is het aan de patriarch om op diplomatieke wijze de nieuwkomers in zijn streek hun luidruchtige praktijken te laten staken. Dat is een moeilijke taak: de rijkelui kijken neer op de maar simpele Pop.

Je zou kunnen stellen dat deze verhaalwending een vereenvoudiging is van de Britse klassenstrijd. Een thema dat in veel historische dramaseries de revue passeert. In The Larkins speelt dit echter slechts op de achtergrond een rol. De toon blijft luchtig, laagdrempelig. Zo wordt Primrose (Lydia Page) verliefd op de nieuwe, piepjonge dominee in het dorp. Een wending die bijna gemeengoed lijkt op Britse televisie. Het personage van actrice Page is een mooi voorbeeld van hoe de onschuld prevaleert in The Larkins. Het drama speelt zich af in de jaren 50, ver van alle hedendaagse discussies en maatschappijproblematiek.

Dit soort nostalgische televisie is momenteel ontzettend populair in het Verenigd Koninkrijk. Je zou het ook geschiedvervalsing kunnen noemen: The Larkins is vooral gemaakt voor de goedgelovige kijker die klakkeloos aanneemt dat het gras op de landerijen rondom Kent echt zo fluorescent groen en bezwerend was. Je kan ook moeiteloos beargumenteren dat de serie, vanwege al die simplificaties van de realiteit, nogal cartoonesk is. Het aristocratische echtpaar is daarvan een mooi voorbeeld: ze zouden met hun minachtende gedrag niet hebben misstaan in een doorsnee Disney-film. Misschien is dat ook de inzet van de makers: compliceer de boel niet te veel. Behoud het overzicht. Erg spannende televisie levert dat niet op.