The Handmaid’s Tale S02E01: in hoge versnelling verder

The Handmaid’s Tale gaat verder op de plek waar seizoen één stopte: in het zwarte busje waar Offred in was gedirigeerd, nadat de muitende dienstmaagden besloten hun vriendin Janine / Ofdaniel níet te stenigen. Wat Tante Lydia ook probeerde, iedereen weigerde. Ze zou het er niet bij laten zitten, brieste de feeks.

Enfin, dat zien we dus in de tweede serie, die gruwelijker begint dan het vorige seizoen, eenvoudigweg omdat de personages ons nu echt aan het hart gaan en alle ontering van die vrouwen zo hemeltergend is. Tante Lydia is nog ontaarder, nog gruwelijker, nog krankzinniger. En ondertussen God maar aanroepen. Om met Offred te spreken: ‘what the actual fuck.’

Het hogere echelon van Gilead is dus geobsedeerd door nageslacht, zoveel weten we nu wel. Een en ander is ook best te begrijpen, in een wereld waarin onvruchtbaarheid de norm is. Maar het Gilead-regime is ook geobsedeerd door macht en daar wringt de schoen: het is nauwelijks voor te stellen dat iemand überhaupt zwanger kan worden met een bestaan dat zó stressvol is. En het wordt dus erger he, in het tweede seizoen.

Wie vreesde dat de nieuwe reeks in een lagere versnelling zou voortkabbelen, omdat de successerie bij Hulu vast nog een paar seizoenen mee zou moeten: neen. Offred zien we in de eerste aflevering de dood in de ogen kijken, we zien d’r bibberen tussen de ingevroren varkens en we zien d’r een hoop bloed verliezen – waarmee we niks spoileren, zoals beloofd. De beeldtaal bestaat weer uit allerhande cirkels vanuit de lucht; van zwarte busjes en van dienstmaagden. Als een cocon waaruit ontsnappen niet mogelijk is.

The Handmaid’s Tale zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die denkt dat het met privacy wel zal loslopen, of graag wat vrijheid inlevert voor meer veiligheid. Hoewel de dystopie waarin Offred zich begeeft nauwelijks is voor te stellen, worden we met flashbacks uit het zeer voorstelbare verleden steeds pijnlijk op de glijdende schaal van afgenomen vrijheid gedrukt. Extreem verontrusend.

Lees ook: Hoe realistisch is The Handmaid’s Tale?