The Crown S05: Diana steelt (terecht) de show

Foto credits: Keith Bernstein / Netflix

Het is het moment waar velen van ons in The Crown  naar hebben toegeleefd: het zeer publiekelijk uiteenvallen van het huwelijk van prins Charles (Dominic West, The Wire ,  The Affair ) en prinses Diana (Elizabeth Debicki, Tenet , The Night Manager ).

Wat dat betreft stelt het vijfde seizoen – dat zich grotendeels afspeelt tussen 1991 en juli 1997 - niet teleur. Alle ‘grote hits’ passeren de revue. De pijnlijk openhartige bandjes die Diana insprak, waar de biografie Diana: Her True Story grotendeels op gebaseerd zou worden, het geruchtmakende tv-interview met BBC-journalist Martin Bashir (dat – zo bleek recentelijk - onder valse voorwendselen tot stand was gekomen) en natuurlijk het sappige telefoongesprek tussen Charles en Camilla (Olivia Williams, The Sixth Sense , The Nevers ), waarin Charles mijmerde dat hij wel haar tampon zou willen zijn. Een van de sterkste scènes is er een achter gesloten deuren tussen Charles en Diana, net nadat de scheiding door koningin Elizabeth (nu gespeeld door Imelda Staunton, Dorothea Omber in Harry Potter ) is goedgekeurd.

Dit grote succes is tegelijkertijd het grote probleem. Iedere keer wanneer de schijnwerpers niet op Diana en Charles gericht zijn – zo’n beetje de helft van de tijd - zakt de serie in. Als nooit eerder voelen deze afleveringen en scènes als opvulling; als de muziek in een lift terwijl je gedachteloos wacht tot je arriveert op je bestemming. Zelfs de aflevering waarin de Romanovs erbij worden gehaald ( Ipatiev House ) voelt eerder als een wanhopige gimmick. Om maar te zwijgen over alle scènes met Jonathan Pryce ( The Wife , Tomorrow Never Dies ) als prins Philip, die - tussen heel veel wagenrijden door - zelfs nog een gooi doet naar de prijs voor grootste hork. Best knap, wanneer hij het opneemt tegen Charles die zijn publiciteitstrip, pardon: ‘tweede huwelijksreis’, voortijdig afbreekt om bij minister-president John Major (een zeer ingetogen Jonny Lee Miller) te polsen of de koningin niet, net zoals het koninklijke jacht HMY Britannia, vervroegd uit bedrijf kan worden genomen.

Aflevering nummer drie, Mou Mou , is hierin misschien wel het meest exemplarisch. In eerste instantie is het een vreemd zijweggetje: de aflevering volgt de opkomst van de Egyptische zakenman Mohamed Al-Fayed (Salim Dau), wiens zoon Dodi (Khalid Abdalla) eind augustus 1997 samen met Diana in Parijs zou verongelukken. Tot de laatste paar minuten, wanneer Mohamed bij een polowedstrijd – door het snobisme van de koningin – wordt ‘afgescheept’ met Diana. Dan komt de aflevering tot leven.

Waar veel van de castingskeuzes dit seizoen nogal wat vragen oproepen, is Debicki als Diana een schot in de roos. Door haar zullen miljoenen huishoudens ongetwijfeld opnieuw verliefd worden op de ‘people’s princess’. Geen wonder dat de makers haar dood nog even doorschuiven naar seizoen zes. Maar door al Diana/Debicki’s starpower raken alle andere personages ondergesneeuwd, ook koningin Elizabeth. Zij is dit seizoen meer een toeschouwer, die enkel kan toezien hoe haar hele familie er een potje van maakt.