Alles over tv, series, films en podcasts
The Confession Tapes S02E01: Leed als entertainment
Televisiemaker Kelly Loudenberg duikt weer in een viertal zaken met een luchtje
In de vier nieuwe afleveringen van The Confession Tapes draait het opnieuw om de slinkse wijze waarop Amerikaanse politieagenten niet toegestane verhoortechnieken inzetten tijdens moord- en terreurzaken. Met valse, gefabriceerde bekentenissen tot gevolg.
De eerste aflevering heet ‘Gaslight’ waarmee wordt verwezen naar de term ‘gaslichting’: iemand overreden dat hij of zij verantwoordelijk is voor een bepaalde handeling. Trucker Kenny Osborn wordt in 2006 verantwoordelijk gehouden voor de moord op tiener Casey Crowder, in een gehucht in Arkansas. In de openingsscène zien we beelden van het verhoor: een uiterst vermoeide Osborn geeft mondjesmaat compromitterende antwoorden op suggestieve vragen van de twee gefrustreerde dienders. Bij gebrek aan doorwrocht bewijs – er is wel een getuige, maar haar verhaal is zwak – wordt Osborn niettemin veroordeeld tot levenslang. Zo gaat dat in een doortrapt rechtssysteem.
Maar wie heeft Crowder dan wel omgebracht? Haar gewelddadige ex-vriend Adam lijkt een goede optie: de beste man wil ook niet voor de camera van televisiemaker Kelly Loudenberg verschijnen. In de meeste gevallen is bij moordzaken echter een naaste de dader, en niet een willekeurige vreemdeling als Osborn. De sheriff interesseert dit geen enkele drol: ook in het heden is hij weerbarstig in zijn geloof dat zijn dorpsgenoot terecht vastzit. Hij dicht hem zelfs toe dat Osborn destijds verslaafd aan drugs was – dit lijkt exemplarisch voor het moddergooien van het justitiële apparaat. Zolang je iemands reputatie maar blijft bezoedelen, zal niemand de onderste steen boven proberen te krijgen.
Dat lukt ook Loudenberg niet. In 2014 trof Osborn een schikking na een hoop juridisch heen-en-weer-gezwaai. Hij heeft nu recht op voortijdige vrijlating, maar dat kan nog decennia duren en is niet heel realistisch. Dat maakt dat het kijken van The Confession Tapes niet altijd even bevredigend is, maar je wordt er wel ziedend van. Hoewel je je ook niet aan de indruk kan onttrekken dat deze vorm van true crime televisie draait om leed als entertainment. Want het is niet zo dat Amerikanen nu en masse hun rechtbanken en politiebureaus in twijfel gaan trekken. Welnee, aberraties als die in de zaak Osborn zijn verworden tot de norm: het is nu eenmaal zoals het is.
De eerste aflevering heet ‘Gaslight’ waarmee wordt verwezen naar de term ‘gaslichting’: iemand overreden dat hij of zij verantwoordelijk is voor een bepaalde handeling. Trucker Kenny Osborn wordt in 2006 verantwoordelijk gehouden voor de moord op tiener Casey Crowder, in een gehucht in Arkansas. In de openingsscène zien we beelden van het verhoor: een uiterst vermoeide Osborn geeft mondjesmaat compromitterende antwoorden op suggestieve vragen van de twee gefrustreerde dienders. Bij gebrek aan doorwrocht bewijs – er is wel een getuige, maar haar verhaal is zwak – wordt Osborn niettemin veroordeeld tot levenslang. Zo gaat dat in een doortrapt rechtssysteem.
Maar wie heeft Crowder dan wel omgebracht? Haar gewelddadige ex-vriend Adam lijkt een goede optie: de beste man wil ook niet voor de camera van televisiemaker Kelly Loudenberg verschijnen. In de meeste gevallen is bij moordzaken echter een naaste de dader, en niet een willekeurige vreemdeling als Osborn. De sheriff interesseert dit geen enkele drol: ook in het heden is hij weerbarstig in zijn geloof dat zijn dorpsgenoot terecht vastzit. Hij dicht hem zelfs toe dat Osborn destijds verslaafd aan drugs was – dit lijkt exemplarisch voor het moddergooien van het justitiële apparaat. Zolang je iemands reputatie maar blijft bezoedelen, zal niemand de onderste steen boven proberen te krijgen.
Dat lukt ook Loudenberg niet. In 2014 trof Osborn een schikking na een hoop juridisch heen-en-weer-gezwaai. Hij heeft nu recht op voortijdige vrijlating, maar dat kan nog decennia duren en is niet heel realistisch. Dat maakt dat het kijken van The Confession Tapes niet altijd even bevredigend is, maar je wordt er wel ziedend van. Hoewel je je ook niet aan de indruk kan onttrekken dat deze vorm van true crime televisie draait om leed als entertainment. Want het is niet zo dat Amerikanen nu en masse hun rechtbanken en politiebureaus in twijfel gaan trekken. Welnee, aberraties als die in de zaak Osborn zijn verworden tot de norm: het is nu eenmaal zoals het is.
Dat is wel beangstigend: dat sommige documentairereeksen zoals The Confession Tapes geen didactisch element meer in zich hebben. Dat het vooral een popcorn-op-de-bank-ervaring is. Zo van: eens kijken wiens leven nu weer eens verwoest is door corruptie en machtswellust.
The Confession Tapes S02, vanaf 21 juni 2019 op Netflix
Praat mee
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Ontvang elke werkdag de beste kijktips met de Avondeditie-nieuwsbrief
