The Archies: gekunsteld en oppervlakkig

Personages uit Amerikaanse stripboekreeks komen tot leven in weinig relevante Indiase musical.

Filmmakers Zoya Akhtar en Ryan Brophy halen met The Archies het welbekende Amerikaanse stripboekverhaal naar Noord-India. The Archies is americana in den vreemde. Een eigenaardige combinatie: het duo heeft acteurs gecast die er ook qua huidtint behoorlijk westers uitzien. De hele mise-en-scène is daarnaast opgetrokken in een Amerikaanse vintage stijl. Denk aan Happy Days met kleurrijke jurken en opgestoken kapsels. Niettemin speelt de film zich af in 1964, in Riverdale. Hoewel, dat moet ook gezegd, The Archies geenszins lijkt op de Riverdale-mysteriereeks die ook bij Netflix te zien is. De film van Akhtar en Brophy is namelijk een musical die zoetsappig begint en geëngageerd eindigt.

Met natuurlijk de usual suspects: tieners Archie (Agastya Nanda), Jughead (Mihir Ahuja), Betty (Khushi Kapoor) en Veronica (Suhana Khan). Aan het begin van de film is te zien hoe een projectontwikkelaar voornemens is om het prachtige Green Park in de stad vol te bouwen met een hotel. Een bespottelijk idee natuurlijk, waar de jongeren zich gaandeweg tegen beginnen te verzetten. Tegelijkertijd spelen er zoals gewoonlijk romances; zo kan Archie maar niet kiezen aan wie hij de liefde wil verklaren, een luxepositie. Tussendoor wordt er gedanst en gezongen en komen klassiekers uit de sixties voorbij.

De vraag rijst: waarom een onvervalst Amerikaans verhaal vertellen in India? Sowieso komt The Archies nogal gekunsteld over. Ahktar en Brophy communiceren een oppervlakkige boodschap (over preservatie en democratie) en maken geen moment duidelijk waarom hun insteek relevant is. En dan is er een ander heikel maar wezenlijk punt: de film duurt bijna 2,5 uur. The Archies had dus misschien beter in serievorm moeten worden gepresenteerd of moeten worden ingekort, zonder de danspassages, die eigenlijk ook weinig nieuws onder de zon zijn.

The Archies, vanaf donderdag 7 december 2023 bij Netflix