The 100 S06E12: een emotionele krachtmeting

Het onvermijdelijke moment is aangebroken: het gevecht om Sanctum. Aan beide kanten is de spanning hoog opgelopen. De Primes willen de ontluikende revolutie de kop indrukken, en de bemanning en de kinderen van Gabriël willen Sanctum bevrijden. Niets loopt volgens plan.

‘We hadden jou eerst moeten doden. Zodra we vrij zijn, zul je branden’, stelt Madi vastberaden tegen Russell. Haar lichamelijke krachten nemen af, en om Madi te helpen besluit Abby om zichzelf te injecteren om een Nachtbloed te worden, want zo kan ze haar eigen beenmerg extraheren.

Ondertussen staan Bellamy, Octavia, Xavier en consorten aan de rand van Sanctum. Het plan is om te wachten tot Clarke het schild laat zakken alvorens tot actie over te gaan. Er komt een kink in de kabel nadat ze via een Sanctum-bewaker vernemen dat er dezelfde avond verscheidene offers zullen worden gemaakt. Xavier besluit niet af te wachten: ‘Sorry', geeft hij tegen Bellamy aan. ‘Anders dan jij kan ik niet enkelen offeren om velen te redden.’

Door het hele seizoen heen flirten de makers herhaaldelijk met het idee van sociale hiërarchie, identiteit en de onderdrukking van de massa door de machthebbers. Het komt hier volledig tot uiting. De machtsbedreiging van de Primes, die zich positioneren als goden om de lichamen van de onwetende burgers te stelen, wordt onthuld. Russell geeft werkelijk niets om de bewoners van Sanctum - tenzij ze blindelings zijn bevelen opvolgen - en hij maalt er dus niet om een bom met gifgas in de menigte te gooien.

Er zijn vele kleine emotionele momenten in de aflevering. Bellamy en Octavia beginnen langzaam hun relatie te herstellen. Abby verzoent zich met Raven, en Gabriël is terug op de plek waar hij zeventig jaar eerder uit protest is vertrokken, in de hoop om de Primes te stoppen met hun ‘goddelijke’ praktijken.

Ook in deze aflevering worstelen de makers om de morele aspecten van de serie - ofwel de nasleep van Monty’s opdracht om ‘het beter te doen’ - te verenigen met de plotlijnen en de actiescènes. Dit komt met name naar voren met de portrettering van Murphy en Emori. In de afgelopen afleveringen was de worsteling van Murphy zichtbaar: hij was aan het broeden aan wiens kant hij nu daadwerkelijk stond, en onder welke omstandigheden hij nu wel of niet zijn eigen hachje kon redden. Wellicht zijn enkele scènes weggesneden, maar de snelle omslag in het gedrag van de personages was opmerkelijk.

Eén ding is zeker: de seizoensfinale bevat een knallende confrontatie, zowel in de ruimte als in Sanctum. Hopelijk krijgt onze geliefde bemanning de overhand in de precaire, dodelijke situatie.