Terugkijken op 50 jaar Holland Pop Festival

Fons de Poel (65)
Als vijftienjarige linkse puber, langharig en gesteld op undergroundmuziek – want dat was toen in de mode –, bezocht ik samen met mijn oudere broer Johan en zijn vrienden uit de commune het popfestival. Dit was mijn eerste grote reis naar een wereld die mij totaal onbekend was. Als jongetje kwam ik terecht tussen honderdduizend slaapzak- ken, uitgedoste mensen, naakt dansende vrouwen, wietwalmen en een ongelofelijk gedogende politie.

Met een gemixt gevoel van bewondering, verwondering en angst voor het onbekende bewoog ik me drie dagen lang door de Kralingse bossen. In die tijd was het in om vreemd te lopen en vreemd te lullen. Ik werd dus omringd door hippies die voorovergebogen, met hun handen in hun zakken, hun wazige uitspraken steevast begonnen en eindigden met ‘weetje’ en ‘toen met’. Hoewel ik mezelf diepvolwassen vond, was ik stiekem bang voor dat rare taaltje en de uitzinnig dansende mensen die soms plots hun broek uitdeden om in de Kralingse plas te duiken. Na die eerste spanning raakte ik echter al snel gewend en genoot ik met volle teugen van de schoonheid van de halfnaakte vrouwen die daar, beroofd van alle richtingsgevoel, totaal in trans stonden te dansen, zoals je ook op deze foto ziet. Ook zangeres Grace Slick van Jefferson Airplane, op wie ik stiekem een beetje verliefd was, stond te zingen in een doorschijnend shirtje.

Het was een tijd vol misverstanden en anti-autoritair opgevoede kinderen die twee verschillende sokken droegen, maar op dat festival was er geen sprake van polarisatie. Het was gewoon een vriendelijke samenkomst van jonge mensen die neerstreken in de prachtige Hollandse omgeving. (GM)

Tineke de Nooij (79)
Als ik deze foto zie, denk ik gelijk terug aan dat ik drie dagen lang met m’n stretcher heb lopen sjouwen. Ik wilde hoe dan ook niet op de grond slapen. En eigenlijk wilde ik bij Lex Harding, die in een grote tent moest optreden, slapen. Dan lag ik ook nog eens droog. En dan overdag weer met de stretcher buiten in de zon liggen. Ik liet dat weekend iedereen mijn stretcher dragen, haha.

Wat ik me vooral nog herinner is de gezelligheid en de saamhorigheid. We kenden dit nog niet op deze manier in Nederland.
Er waren wel concerten, in het Concertgebouw ofzo, maar niet eerder was er zo’n groot popevenement geweest. En dan met Pink Floyd, Jefferson Airplane, The Byrds en al die andere Amerikaanse bands. Dat hadden we hier nog nooit gezien. Ik vond het allemaal te gek, iedereen blowde zich drie slagen in de rondte natuurlijk, maar dat was geen enkel probleem. Iedereen zegt altijd wel dat het seks, drugs & rock-’n-roll was, maar dat viel wel mee, hoor. Het was vooral gezelligheid.

Ik was er met mijn vorige man, Tony Vos. Hij was producer. Twee of drie bandjes van hem zouden daar ook gaan spelen. Ekseption, volgens mij, en The Bintangs. Maar wat ik me, ondanks de mist in m’n hoofd door het vele blowen nog herinner, is dat The Bintangs daar niet hebben gespeeld. Ze kwamen volgens mij te laat. Dat is toch ook wat, dat je dan te laat komt voor je eigen optreden. (PdB)

Lees meer in VARAgids 25 vanaf pagina 30.