Televisieklassiekers in komkommertijd: Weeds

Foto credits: Showtime

Actrice Mary-Louise Parker is wereldkampioen stoïcijns kijken. In Weeds etaleert ze vrijwel elke aflevering met een cynische blik – dan kijkt ze alsof ze verrast is - dat ze nergens om geeft. Ze speelt in de televisieklassieker Nancy Botwin, een huismoeder met twee zonen die na de onverwachte dood van haar echtgenoot noodgedwongen marihuana begint te dealen in de buitenwijk van Los Angeles waar ze met haar gezin woont. Botwin heeft geen zin om haar semi-decadente levensstijl aan te passen door te verhuizen of een normale baan te nemen, en daarvan is de beker ijskoffie waar ze elke ochtend mee leurt en aan lurkt een treffend voorbeeld. Zo’n drankje zal toch een paar dollar kosten, op jaarbasis dus meer dan 1000 dollar. Een dure hobby.

Met het personage van Parker illustreerde scenarist Jenji Kohan vanaf 2005 tot 2012 nog eens dat het leven in de Amerikaanse suburbs niet per definitie pais en vree is. Kohan koos ervoor om Botwins leed – haar leven gaat in de serie van kwaad tot erger, culminerend in een naargeestig huwelijk met een drugsbaron – te gieten in een zwartkomische mal. Alsof Botwin haar lot al had geaccepteerd; alsof er geen mouw meer aan te passen was dat haar bestaan na de dood van haar man een grote beproeving zou zijn. Maar tegelijkertijd, en dat is de crux van Weeds , smachtte ze ook naar het avontuur en dweepte ze graag met haar misère.

De openingstune kondigt dit al af: Little Boxes van Malvina Reynolds. De folkzanger die het lied schreef in 1963 zingt over ‘mensen die allemaal in doosjes wonen’, ‘allemaal naar de universiteit gaan’ en ‘er allemaal hetzelfde uitzien’. Precies dat is waar Botwin geen behoefte aan heeft, net zoals de kijker wellicht: Weeds is bij uitstek escapistische televisie met Botwin als een stand-in voor de kijker – die zelf misschien nog niet durft iets wezenlijk anders te doen. Kohans drama draait in die zin ook om dromen, maar niet per se om de Amerikaanse Droom, die is in de perceptie van Botwin morsdood.

Maar dromen van iets anders is voor Botwin echt niet onrealistisch. Dat is een thema waar Kohan later in Orange Is the New Black (2013-2019) opnieuw mee zou spelen. Ook die serie draait om een witte vrouw (Taylor Schilling speelt Piper Chapman) wier leven van de rails raakt wanneer ze in de gevangenis belandt. Die ontsporing lijkt haar net als Botwin echter wel goed uit te komen. Chapman krijgt net als Botwin door de onvoorziene gebeurtenis in haar leven een lucide blik op wat ze in haar toekomst wil. En dat is evident niet net als haar generatiegenoten in ‘doosjes wonen’. Wat het dan wel is weet Chapman niet en Botwin al helemaal niet.

Precies die onzekerheid, gefilmd vanuit het perspectief van een weifelende vrouw, maakt Weeds (en ook Orange Is the New Black ) tot zo’n fascinerende kijkervaring. Ómdat je als kijker, net als de hoofdpersonen, geen idee hebt waar de reis zal stranden. Dat werkt verfrissend, hoewel het grote nadeel is – en dat was ook de achilleshiel van Weeds – dat Kohan zich toch regelmatig liet verleiden door de overtreffende trap – met potsierlijke verhaalwendingen tot gevolg.