Recap: Teen Wolf S06A: Het begin van het einde voor tienerweerwolf Scott en zijn vriendenclub

De eerste helft van het laatste seizoen van Teen Wolf is er een van transitie. De middelbareschooltijd zit er bijna op voor Scott (Tyler Posey), de eerst zo onhandige jongen die na een weerwolvenbeet in een weerwolf/superman veranderde. En niet zomaar een weerwolf, maar een Ware Alfa, het summum onder de weerwolven. Geen wonder dat Scott zich zorgen maakt hoe de rest van zijn ‘roedel’, en heel Beacon Hills, straks zonder hem verder moet.

Heel veel tijd om zich er echt druk over te maken heeft hij niet, wanneer een angstaanjagende groep Ghost Riders Beacon Hills aan doet. Wanneer je door een Ghost Rider, een soort gemummificeerde cowboy, wordt gegrepen is het alsof je nooit hebt bestaan. Al je familie, vrienden en geliefden vergeten je. Oja, en dan is er ook nog het probleempje van een nazi alfa weerwolf, die aan het eind van het vorige seizoen uit een laboratorium ontsnapte.

Al veel series hebben over de jaren geprobeerd in het gat van Buffy the Vampire Slayer te springen, maar tot op heden is het er geen echt gelukt om de unieke combinatie van horror, humor en gedurfde karakter- en plotontwikkelingen te evenaren (Grimm – te zien bij Netflix – komt, na een langzame start, misschien nog wel het dichtst in de buurt).

Op zichzelf is Teen Wolf redelijk solide. Net als in Buffy speelt de serie van showrunner Jeff Davis met de continue balanceer-act tussen het alledaagse en het bovennatuurlijke. Waar je als hormonale tiener, naast je druk maken over toetsen en je plek binnen het lacrosse-team, ook rekening moet houden met de volle maan, helhonden, monsterjagers, en andere weerwolven die azen op je alfastatus.

Maar met welke horrortaferelen Scott ook geconfronteerd wordt, hij kan altijd rekenen op beste maatje Stiles (Dylan O’Brien, The Maze Runner). Stiles is het enige karakter in de ‘roedel’ die gewoon mens is (op een kort bezoekje van een kwaadaardige Japanse geest na), maar hij heeft wel één superkracht: zijn onwrikbare loyaliteit naar Scott, maar ook naar klasgenootje en, niet zo geheime, grote liefde Lydia (Holland Roden). Scott mag dan wel de Ware Alfa zijn, Stiles/O’Brien is de persoon die de vriendenclub – en de serie – bij elkaar houdt. Hij is als Samwise in The Lord of the Rings, de doodgewone jongen, die puur op volharding en trouw zijn vrienden danwel Midden-aarde redt.

Nadat Stiles door de Ghost Riders wordt meegenomen is het opeens de beurt aan zijn vrienden om hem te redden. Maar hoe red je iemand die je je niet herinnert? Het is een goede tactische keuze, de verdwijning van geen van de andere karakters had zo’n grote impact gemaakt. Het sterke concept verliest echter veel van zijn kracht naarmate het over meerdere afleveringen moet worden uitgesmeerd. Zo worden de regels rondom de Ghost Riders steeds willekeuriger (Iedereen, nadat Stiles is meegenomen door de ruiters: Stiles wie? Iedereen, nadat persoon X drie afleveringen later wordt ontvoerd: Oh nee, de ruiters hebben X te pakken!).

Het is niet helemaal de schuld van de schrijvers. O’Brien zelf had het laatste seizoen steeds minder tijd in verband met andere werkzaamheden. Van de tien afleveringen in de laatste helft zit O’Brien er slechts in twee. Maar het maakt wel pijnlijk duidelijk hoe onmisbaar Stiles is in het ensemble.

Uiteindelijk blijkt Scott zich druk te maken over de verkeerde dingen. Of de serie zonder Scott kan is niet het grootste probleem (voor 2019 staat er een spin-off gepland). Maar kan Teen Wolf ook zonder Stiles?