Na het kantoor (in The Office en Parks & Rec) dient in nieuwe komedie Superstore een supermarkt als herkenbare arena voor een vrolijke, scherpe analyse van de moderne samenleving.
Het is een fijn gemêleerd gezelschap dat elke dag tot elkaar is veroordeeld in Cloud 9, een mega-supermarkt in een ongedefinieerde Amerikaanse plaats. Alleenstaande latino-moeder Amy (America ‘Ugly Betty’ Ferrera), de even gehandicapte als manipulatieve baliemedewerker Garrett, de extreem gefrustreerde dikke hr-manager Dina, opportunistische winkel-gay Mateo, onzekere christelijke manager Glenn en het knappe maar stuntelende nieuwe hulpje Jonah.
Om hun saaie, monotone leven draaglijker te maken houden ze zich eigenlijk bezig met alles behalve de klanten; elke afleiding – een bezoek van een journalist, een nieuwe mannequin die wordt bezorgd, een lijk op een bank op de meubelafdeling – wordt aangegrepen voor intermezzo’s en dialogen die aangenaam snel ontsporen. In dat opzicht heeft Superstore-bedenker Justin Spitzer goed gekeken naar de sterke opzet van The Office (waar hij als scenarist jarenlang aan meewerkte) en Amy Poehler-hit Parks & Recreation (die zich afspeelde op een ingedutte afdeling van een gemeentehuis).
Toch is Superstore méér dan een kloon van genoemde succesnummers. Het absurdisme wordt verfrissend ver doorgevoerd; de reeks lijkt soms bijna te bestaan uit korte sketches, die elke afleveringen door één thema bij elkaar worden gehouden. Niet zelden loont het ook de moeite om goed op de achtergrond te kijken naar kleine grapjes of woordspelingen op de borden in de winkel. Tegelijkertijd echter werkt de bij vlagen hilarische serie ook uitstekend op metaniveau.
De supermarkt is een blauwdruk voor de Amerikaanse samenleving, waarin tussen alle verschillende meningen en geluiden een eenduidige koers moet worden gevonden. Alle mogelijke actuele thema’s passeren terloops de revue: van seksisme tot religie, van de rassenongelijkheid tot het doorgeslagen consumentisme. De makers sparen niemand en misbruiken de openhartigheid van hun personages regelmatig om op een vrolijke, smaakvolle manier de grenzen van alle politieke correctheid te overschrijden.