Studio Tarara S01E01-02: #MeToo in de nineties

Foto credits: VTM

Studio Tarara speelt zich af in 1993, op de set van een gefictionaliseerde sketchshow van de Vlaamse publieke zender VTM die knipoogt naar de grote televisiesuccessen van toen: Rad van Fortuin en Tien om te Zien. Maar in het Vlaamse televisiedrama staat een thema van nu centraal: #MeToo. De serie draait om de ster van Studio Tarara, Ricky Bolsens (Koen De Graeve), die op een dag na een wild feestje en een hoop drugs bewusteloos op het rad van Rad van Fortuin belandt, waarop zijn producent en tevens ex-vrouw Christine (Janne Desmet) een vervanger moet zoeken voor Ricky. Ze komt uit bij Jean Van Hoof (Peter Van Den Begin) die tijdelijk Ricky’s plek inneemt aan de zijde van co-presentatrice Sandra (Ruth Beeckmans).

Maar Van Hoof manifesteert zich al snel als sociopaat en seksueel roofdier, wanneer hij in een kleedkamer zijn mannelijk lid toont aan een medewerkster van de afdeling kostumering. Het gaat vervolgens van kwaad tot erger: daarvan word je als kijker al van meet af aan op de hoogte gesteld. De eerste twee afleveringen beginnen met een noodoproep: er is iemand van het gebouw waar Studio Tarara wordt gemaakt gesprongen. In acht afleveringen wordt vervolgens, onder meer aan de hand van politieverhoren, geleidelijk ontvouwd hoe het zover kon komen. Waarmee de makers vooral aantonen dat #MeToo al eeuwenlang bestond voordat de term werd gemunt.

Dat is op zich geen nieuw nieuws, maar Studio Tarara maakt dan ook meer invoelbaar hoe het was (en is) om als vrouw niet serieus genomen te worden. Retroactief doet het Vlaamse drama denken aan het Amerikaanse The Morning Show: ook zo’n reeks waarin telkens weer blijkt dat het aanvechten van seksueel misbruik voor vrouwen soms een onbegonnen zaak is. Studio Tarara moet er echter wel voor waken dat de parafernalia uit de jaren negentig – van de wijde kleding tot het rad dat als een rekwisiet wordt gebruikt - geen gimmick wordt. Maar in de eerste afleveringen lijkt daarvan (nog) geen sprake.