Strijder: coming-of-age-drama in teken van veerkracht

Foto credits: In The Air

De liefde voor voetbal van de Rotterdamse Dylan (Maik Cillekens) komt niet van een vreemde. Zo coacht zijn vader, voetbalgek Dennis (Martijn Fischer), zijn jeugdteam. Dylan is daarnaast met z’n vrienden, een gemêleerd gezelschap, vrijwel dagelijks te vinden op schoolpleintjes, waar de kids bijna elke minuut van hun vrije tijd al pingelend doorbrengen. Totdat het noodlot toeslaat en Dylan wordt aangereden door een auto. De diagnose: een halve dwarslaesie. De jongeling komt in een rolstoel en vaderlief voorspelt dat zijn zoon nooit meer op een voetbalveld zal staan. Dylan ziet dat van meet af aan duidelijk anders: hij moet en zal weer kunnen voetballen.

De hoofdpersoon wordt in zijn vastberadenheid bijgestaan door een denkbeeldige mentor: straatvoetballer Soufiane Touzani speelt een versie van zichzelf. Touzani organiseert elk jaar een voetbaltoernooi en de film werkt vervolgens naar dat evenement toe. Waar Dylan natuurlijk, ondanks zijn handicap, met zijn team, met zijn maten, wil schitteren. De rest laat zich min of meer raden. Strijder is een film over menselijke veerkracht en over de wijze waarop kinderen zich na een indringende gebeurtenis toch makkelijk kunnen adapteren. Dylan wil graag dat de wereld hem ziet zoals hij zichzelf ziet: als een jongen met kansen. Dat blijkt niet altijd even makkelijk, als je vader het niet meer in je ziet zitten.

Maar Fischer speelt niet een clichématige boze vader; ook zijn personage heeft tijd nodig om de nieuwe situatie met zijn zoon onder ogen te komen. Het is alleen jammer dat de dialoog die hem is toebedeeld (met veel verkleinwoorden, zoals ‘een smeerworsie’) wat eendimensionaal overkomt. De relatie die hij heeft met Cillekens voelt daarentegen echt. Dat is ook te danken aan de charmes van jongeling, die met Strijder zijn acteerdebuut maakt.