Stranger Things S04E01-03: fascinatie voor borsten en angst voor Satan

In de eerste aflevering van het vierde seizoen van Stranger Things weerklinkt de bekende popsong California Dreamin' van The Mamas & the Papas. Dat is een toepasselijke keuze. Aan het einde van het derde seizoen verkaste de familie Byers (Winona Ryder als Joyce; Charlie Heaton speelt Jonathan; Noah Schnapp speelt Will) samen met Eleven (Millie Bobby Brown) naar het Californische dorpje Lenora Hills. Daar heeft Joyce een baan gevonden, heeft scholier Will zich verdiept in de schilderkunst, en slijt Jonathan zijn dagen met het roken van wiet. Maar hoe gaat het met Jane/Eleven? Die verkondigt ‘twee keer zo gelukkig’ te zijn, maar dat blijkt een leugentje.

Eleven wordt namelijk gepest op school. Dat houdt ze geheim voor haar vriendje Mike (Finn Wolfhard), die nog in Hawkins woont. Misschien wel omdat ze dolgraag verder wil met een ‘normaal’ leven, en de ellende uit haar verleden wil vergeten. Ook Lucas (Caleb McLaughlin), die net als de meeste personages nog in Hawkins woont, wil een nieuwe start: hij is reserve bij het schoolbasketbalteam van Hawkins en wil graag ook eens ‘populair worden’. Hij wil niet net zoals zijn boezemvrienden Dustin (Gaten Matarazzo) en Mike de rest van hun periode op de high school bekendstaan als ‘nerd’ en ‘freak’.

Het vierde seizoen van Stranger Things staat wat dat betreft, nog meer dan de vorige seizoenen, in het teken van wasdom; in het teken van een fascinatie voor 'boobies' en groeispurten, terwijl de verhaallijn zich gelijktijdig afspeelt in Hawkins en Lenora Hills – saillant is dat het Californische dorpje een soort zonrijker equivalent lijkt van Hawkins. De grote katalysator van de plot is een soort mysterieus wezen – dat Dustin en consorten kennen uit Dungeons & Dragons – dat ditmaal de natuurlijke orde komt te verstoren. Dit monster roept meteen herinneringen op aan de Nightmare on Elm Street -films, met een soort Freddy Krueger die je in je dromen komt tormenteren.

Zo’n opzichtige knipoog is echter niet verkeerd, want showrunners Matt en Ross Duffer doen het met veel schwung. Sowieso is Stranger Things opnieuw een feest der herkenning voor liefhebbers van eighties parafernalia. En ook komt ‘Satanic Panic’ – de angst voor sekten en de invloed van ‘duivelse’ muziek, zoals metal – dat in de jaren 80 een fenomeen was voorbij. Het grote probleem van het vierde seizoen ligt dan ook ergens anders: de afleveringen zijn te lang en er worden te veel zijpaden en omwegen genomen. Neem alleen al de openingsaflevering waarin er te lang stilgestaan wordt bij een basketbalwedstrijd, om de dynamiek tussen de freaks, de nerds en de atleten te belichten.

Stranger Things is in beginsel coming-of-age-reeks verkleed als horror of sciencefiction. Maar af en toe ligt de nadruk uitsluitend op opgroeien en missen de broers Duffer focus. Ook is het jammer dat het vierde seizoen minder geprononceerd voelt, onder meer omdat het zich afspeelt op twee – en nog wel meer, zoals te zien in aflevering drie – plekken. Niettemin rijst de vraag: is het nog leuk? Daarop mag je onomwonden 'ja' zeggen. De Duffers introduceren een keur – misschien wel iets te veel – aan leuke, nieuwe personages, waaronder de rebelse metalhead Eddie (Joseph Quinn), en ook is hun nostalgische soundtrack weer spot on.

Bovenal ziet het vierde seizoen – de afleveringen kostten naar verluidt 30 miljoen dollar per stuk – er bij vlagen overdonderend uit en is de montage – met fijne overgangen, zoals een basketbal die verandert in het wiel van een vliegtuig – weer goed doordacht en speels. Het enige obstakel is in die zin dat het hele seizoen straks – inclusief deel twee, dat in juli verschijnt –  zo'n 13 uur beslaat. Maar dan heb je wel 13 uur naar iets zitten kijken dat niet per se direct ergens mee te vergelijken valt.