Stella Blómkvist S01: een nymfomane Nancy Drew

Dat zal je altijd zien: word je net oraal onder handen genomen door een wildvreemde jongen die je die avond in een bar hebt opgepikt, gaat je werktelefoon. Gelukkig is Stella Blómkvist (Heida Reed, Poldark) niet alleen héél professioneel, ze is ook goed in multitasken. Dus neemt ze zowel netjes de telefoon op, als tussendoor even een momentje om klaar te komen. Werk gaat natuurlijk nooit helemaal voor een orgasme.

Het goede nieuws: je kan je slechtere introducties indenken. Het slechte nieuws: dit was ook direct het enige hoogtepunt dat je in deze zesdelige serie kunt verwachten.

Het script zegt dat Stella een advocate is, maar ze gedraagt zich meer als een nymfomane versie van Nancy Drew, die niet bang is haar handen uit de mouwen – en in damesondergoed – te steken, om dichter bij de waarheid te komen. Waar ze nu precies van rondkomt is niet helemaal duidelijk, aangezien ze er een handje van heeft zaken te laten vallen wanneer haar cliënten bij nader inzien toch echt slechte mensen blijken te zijn.

De drie moordzaken waar Stella zich in deze IJslandse neo-noir over buigt verlopen redelijk standaard – de dood van de assistente van de IJslandse premier (Jóhannes Haukur Jóhannesson, Reykjavík-Rotterdam, Atomic Blonde); een dame gestikt in haar eigen sauna en de vergiftiging van een Chinese diplomaat. Met als rode draad de politieke onderhandelingen tussen IJsland en China en het belastende beeldmateriaal van belangrijke politici, dat Stella vanaf aflevering twee in haar bezit heeft. Soms roept ze de hulp in van Gunna (Kristín Thóra Jaraldsdóttir), zo’n handige computernerd die iedere zichzelf respecterende amateurdetective (denk het Tina Majorino-karakter in Veronica Mars ) in zijn/haar assortiment moet hebben, maar die naast haar behendigheid met computers verder weinig persoonlijkheid heeft.

Dat de echte politiedetectives of corrupt of nutteloos zijn is tot daaraan toe. Zo ziet Hunna (Thorsteinn Gudmundsson), de politiesergeant die tijdens de première Stella’s eerste sekssessie zo ruw telefonisch verstoorde, geen enkel probleem wanneer de zus van de IJslandse premier de verdachte van de moord op de assistente van diezelfde premier wil vertegenwoordigen. Problematischer is het tegenvallende Stella-karakter zelf, dat aan de ene kant een geweldige speurneus is, maar tegelijkertijd ook zonder nadenken bij twee louche agenten instapt, om vervolgens bepoteld en knock-out geslagen te worden. En nee, het gebruik van een voice-over staat niet automatisch gelijk aan psychologische diepgang, vooral wanneer het inkoppertjes als ‘begin nooit iets met een bezitterige, aan porno verslaafde jongen’ en nietszeggende observaties als ‘de perfecte woonkamer bestaat, maar ik moet hem nog vinden’ betreft.

Er is natuurlijk niets mis met vrouwelijke hoofdrolspelers die niet bang zijn voor hun seksualiteit – zoals in Miss Fisher’s Murder Mysteries met Essie Davis (The Babadook), te zien bij Netflix – maar bij Stella lijkt het meer om de opwinding bij de (mannelijke) kijker, dan om empowerment van de vrouw te gaan. Alhoewel, sommige scènes – zoals die met Stella’s gewoonte om tijdens seks telefoontjes te plegen – werken vooral op de lachspieren. Onderstaand erotisch onderonsje willen we jullie dan ook niet onthouden:

Stella tegen vrouwelijke minister (Sara Dögg Ásgeirsdóttir): ‘Ik wil een medisch dossier hebben.’ Vrouwelijke minister: ‘Dan wil ik het belastende beeldmateriaal.’ Stella: ‘Nee, dat doe ik niet.’ Vrouwelijke minister: ‘Dan zijn we nu uitgepraat.’ Stella duwt vrouwelijke minister tegen de muur en stopt haar hand onder diens rok. Vrouwelijke minister: ‘Welk medisch dossier wilde je ook alweer hebben?’