Special S01E01-02: aandoenlijke, scherpzinnige sitcom

Een man wandelt over een typische, Californische promenade vol palmbomen. Een vrolijke popsong klinkt. De man valt prompt voorover. Een jeugdige voorbijganger roept: ‘Hé! Je loopt raar! Volgens mij moet je naar het ziekenhuis!’ Er is echter niets mis met het slachtoffer. Ryan (komiek Ryan O’Connell speelt een cartooneske versie van zichzelf) heeft namelijk cerebrale parese: voor, tijdens of na zijn geboorte kregen zijn hersens eventjes minder zuurstof. Zo legt hij zelf uit, hoewel dat telkens een vermoeiende exercitie blijkt. O’Connell tekende zijn belevenissen op in zijn memoires getiteld I’m Special: And Other Lies We Tell Ourselves.

Samen met Jim Parsons (Sheldon uit The Big Bang Theory ) bracht O’Connell zijn autobiografie onder de aandacht bij Netflix, met deze ultrakorte sitcom tot gevolg – dit is de eerste komedie met afleveringen van rond het kwartier bij de VOD-aanbieder. Het is opmerkelijk hoeveel informatie O’Connell en zijn schrijvers weten communiceren in luttele minuten. Na een half uur – twee afleveringen dus - snap je waarom de sympathieke jongeling die lijdt onder z’n verstikkende moeder graag het ouderlijk huis uit wil. Op 28-jarige leeftijd gaat Ryan, een komedieschrijver in spé, als stagiair werken voor een populair blog genaamd Eggwoke. En daar hebben ze net besloten voorlopig geen satire te plaatsen.

Olivia staat aan het hoofd van Eggwoke: ze is zo’n hoofdredactrice die haar werknemers verzoekt om ‘méér virale content’. Zo vraagt ze één van haar collega’s: ‘Zeg, kan je niet schrijven over dat onverwachte orgasme dat je kreeg tijdens een abortus?’ Dat de schrijver in kwestie deze informatie in vertrouwen deelde, doet er niet toe. Het aantal kliks gaat voor. Ook Ryan krijgt er flink van langs op zijn eerste werkdag. Tijdens een vergadering sluipt hij binnen, waarop Olivia verzucht: ‘Het ziekenhuis is op de hoek van de straat.’ Na een mislukte pitch voor een artikel wordt de nieuweling veroordeeld tot de postafdeling, waar hij met veel pijn en moeite brieven moet openmaken.

Intussen is Ryan ook al omgedoopt tot ‘Edward Scissorhands’. Zijn nieuwbakken vriendin – de beste schrijver van de afdeling – sommeert hem te schrijven over zijn aandoening. Schrijven is catharsis, zo lijkt de boodschap. Schrijf het van je af. Maar door omstandigheden denken Olivia en haar team dat Ryan zo ongebruikelijk loopt omdat hij herstellende is van een auto-ongeluk. En sowieso denkt Ryan dat er over zijn ‘saaie leven’ weinig te melden valt. Maar, zo tipt z’n vriendin: ‘Iedereen heeft een ding.’

Ze neemt Ryan mee naar een zwemfeestje van Olivia, waar hij allerlei mooie mannen ziet. Het is een paradijs van fysieke perfectie. Dat hij zijn shirt niet uit wil doen is begrijpelijk, net zoals hij zijn Grindr-contacten niet IRL (in real life) wil ontmoeten. Tegelijk illustreert O’Connell hier de oppervlakkigheden waar Los Angeles om bekend staat, met nota bene het aantal calorieën in Olivia’s verjaardagstaart pontificaal op de bovenkant geglazuurd. Ryan moet – zoals hij dat in het echte leven ook doet, hij schreef als komedieschrijver onder meer voor Will & Grace – bewijzen dat hij ondanks, of misschien juist dankzij, zijn cerebrale parese kan functioneren als volwaardig mens. Die boodschap ligt er in het aandoenlijke Special soms iets té dik bovenop.