Sorjonen S02E01-02: wel onderhoudend, niet authentiek

Foto credits: Fisher King

Die arme Kari Sorjonen (Ville Virtanen): hij verhuisde met zijn gezin naar het Finse, aan Rusland grenzende, dorpje Lappenraanta om meer tijd te hebben voor zijn gezin. Dankzij een reeks brute misdaden is die wens nog niet in vervulling gegaan. Terwijl de enigma’s van vorig seizoen zijn opgelost dient zich nu weer een bloederig intrige aan. Sonja Harkola en haar kind Saska worden in de bossen bij een houtkapperij vermoord in hun auto. De dader, die mank loopt, schuifelt na zijn wrede daad naar zijn truck. Om daar – is dit een soort zelfkastijding? – de sigarettenaansteker op zijn arm te drukken.

Het zijn details waar Sorjonen vast en zeker wel wat mee kan. In de openingsscène zien we hem als kind. Hij weet dat zijn huis 48 trappen telt, en kan ingewikkelde problemen ontraadselen. Maar er wordt voorspeld dat het contact leggen met mensen, en alledaagse handelingen, een uitdaging zal zijn. Niettemin weten we nu dat Sorjonen zich altijd al zo onbestemd gedraagt. Op de plaats delict zien we hem in het heden met zijn vinger op zijn slaap, wezenloos. Pathetisch. Een soort parodie op Willem Dafoe’s rol als rechercheur in culthit The Boondock Saints (1999).

Maar goed, als de onuitstaanbare maniertjes helpen bij het vinden van de moordenaar, dan moeten ze maar voor lief worden genomen. Wat volgt is de introductie van een groot aantal sleutelpersonages: Alexander zoekt vanuit de gevangenis in Sint-Petersburg – een ritje van 2,5 uur naar Lappenraanta - contact met zijn dochter Katia (Lenita Susi) die we al kennen uit het vorige seizoen. Heeft vaderlief iets te maken met de dubbele moord? Dan is er natuurlijk Sorjonens vrouw Pauliina (Matleena Kuusniemi) die de laatste was die Sonja (telefonisch) sprak. Ook de invloedrijke advocaat van Alexander valt op vanwege diens schimmigheden.

Sorjonen en zijn partner Lena (Anu Sinisalo) gaan op onderzoek uit. De laatstgenoemde is een voormalig FSB-agente (de Russische geheime dienst), wier verleden door een anonieme kwelgeest wordt opgerakeld. Lena wordt op een gegeven moment een nieuwe moord in de schoenen geschoven – een Russisch moordwapen duikt op in Finland. Tijdens gesprekken met Alexander wordt Lena’s adoptiefdochter Kasia door Sorjonen ingezet om haar vader eens flink te bevragen. Die truc werkt niet, Alexander doorziet dat zijn dochter is ingezet als pion.

Zodoende smijten de scenaristen een hoop informatie – inclusief de nodige 'red herrings', doodlopende wegen in de plot – op de kijker af. Je wordt, zeker in de eerste aflevering, murw gebeukt door de verhaalwendingen. Totdat Sorjonen in z’n keldertje kan beginnen aan zijn speurtocht – en blootvoets allerlei verbanden optekent op een uitgeklapte tafeltennistafel die dienstdoet als schrijfbord. Saillant is trouwens dat Sorjonens dochter Janina (Olivia Ainali) op een gegeven moment Sorjonens kantoor betreedt, en het talrijke compromitterende materiaal aan de muren aanschouwt. Wellicht de volgende keer de deur op slot?

Net als vorig seizoen zit Sorjonen vol met dergelijke – soms tenenkrommende – toevalligheden. En net als vorig seizoen gaan de groteske taferelen van kwaad tot erger. Zo erg dat je je afvraagt: hadden de makers niet één misdaad kunnen uitvergroten? Zoals in spannende krimi’s als The Missing ? En over krimi’s gesproken: in Sorjonen durven de makers geenszins buiten de lijntjes te kleuren. Het Brits-Scandinavische model – gecultiveerd door series als Hinterland en The Bridge – wordt keurig gevolgd. Dat maakt dat de sfeervolle Finse thriller wél onderhoudend is, maar allesbehalve authentiek.