Sneaky Pete S02: labyrint van leugens en halve waarheden

Het is een klein wonder dat het eerste seizoen van Sneaky Pete goed werkte. Showrunner David Shore ( The Good Doctor ) werd destijds op het laatste moment vervangen door Graham Yost (Justified), die van Amazon de opdracht kreeg om het oorspronkelijke concept flink om te gooien. Eigenlijk zou oplichter Marius (Giovanni Ribisi) elke aflevering een andere zwendel opzetten, maar nu ging de complete reeks gebruikt worden voor een 'long con'. Die 'long con' werd toen door Marius opgezet om lokale gangsterbaas Vince (Bryan Cranston, tevens producent) te kunnen terugbetalen, om zo de veiligheid van zijn broertje te garanderen.

Het nieuwe seizoen doet alles in feite nog eens dunnetjes over. Dit keer moet Marius aan een flinke som geld zien komen om aan gangster Luca (John Ales, gitarist Rehab in Sex&Drugs&Rock&Roll ) te overhandigen. Alleen is het nu zijn 'andere familie' die bedreigt wordt. Marius doet zich namelijk opnieuw voor als zijn voormalige - nog steeds opgesloten - celgenoot Pete Murphy, omdat hij net ontvoerd is door twee handlangers (Desmond Harrington uit Dexter en Joseph Lyle Taylor uit Justified) van Luca, die denken dat juist hij de echte Pete is.

Marius begint daardoor wel min of meer met een schone lei. Vince is in deze tweede reeks nergens te bekennen en zijn nieuwe opdracht is direct duidelijk: hij moet op zoek naar de verdwenen moeder van Pete, die zich ergens schuildhoudt met de elf miljoen dollar die ze stal van Luca. De rest van de 'surrogaat-familie' van Marius (lees: echte familie van Pete) is vooral bezig de in het eerste seizoen aangerichte schade te herstellen. Met wisselende gevolgen, want hoewel de cast weer erg sterk acteert, zijn niet alle verhaallijnen even interessant.

De serie komt daardoor soms met piepende banden tot stilstand wanneer Marius uit beeld verdwijnt. Dan wordt er geschakeld naar bijvoorbeeld opa Otto (Peter Gerety), die de eerste afleveringen enkel bezig is met het verplaatsen van een auto (!). Alle gezinsleden zitten zo een beetje op hun eigen eilandjes; Julia (Marin Ireland, die in het originele concept nog een vaste double act vormde met Ribisi) wordt gedwongen geld wit te wassen, Taylor (Shane McRae) en oma Audrey (Margo Martindale) moeten de dood van een corrupte agent onder het tapijt zien te vegen, etc.

De serie komt dan vaak pas weer op stoom wanneer Marius even de verhaallijn van een ander binnen komt wandelen. Een scene waarin hij Julia uit een benarde situatie bevrijdt doet denken aan een manier waarop Leonardo DiCaprio ooit Tom Hanks te slim af was in Catch Me if You Can. Dat soort inmenging is echter telkens van korte duur, want Marius heeft zelf al genoeg ballen om hoog te houden. Zo moet hij via een complex plan de echte Pete uit de gevangenis zien te krijgen, om hem vervolgens de verblijfplaats van zijn moeder te ontfutselen.

In de tweede seizoenshelft lopen de verschillende verhaallijnen weer meer in elkaar over. De katalysator daarvoor is de komst van Pete's moeder Maggie, waar wederom een aantal onverwachte twists aan vast kleven. Maggie wordt gespeeld door Jane Adams, ooit het hulpeloze zusje in Happiness, die onlangs te zien was in afeveringen van Easy en Twin Peaks. Adams brengt de voor haar kenmerkende nerveuze energie naar een personage waar je nooit echt zeker van bent. Ze blijkt het gevaarlijkste type oplichter dat er is: een medium met denkbeeldige (of toch niet?) visioenen.

Nadat Marius zich al door allerlei zo goed als onmogelijke bochten heeft gewrongen, wordt opnieuw een allesbeslissende 'con' op poten gezet. Uiteraard zitten er dan inmiddels wel de nodige haken en ogen aan de geloofwaardigheid van de uitvoering. 'Dit soort verhalen spelen zich af in een 'heightened reality' die niet helemaal correspondeert met de onze', zei Steven Soderbergh ooit over zijn Ocean's Eleven-films, die even aangehaald worden wanneer Marius zijn 'crew' samenstelt. En dan hangt het vooral van de kijker af of hij bereid is daarin mee te gaan.