Serieus vermaak

Het magistrale Oogappelsis gaandeweg wat minder komisch en meer drama geworden. Hoe kwam dat zo? Scenarioschrijver Roos Ouwehand licht toe.

Tijdens de eerste lockdown vroeg de Volkskrant vijf scenaristen van Nederlands drama om een scène te schrijven waarin corona een plek had. Die van Oogappels stak er met kop en schouders bovenuit voor mij. Eigenlijk had ik verwacht dat corona in dit derde seizoen zou zitten. Dat is niet zo. Waarom niet? Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen, maar aanvankelijk dacht iedereen: misschien gaat dit een paar maanden duren. Hoe weinig wisten we toen... Natuurlijk hebben we gedacht om er iets mee te doen. Tegelijkertijd is drama een traag medium. Het is niet dat iets wat je vandaag schrijft, morgen gedraaid wordt en overmorgen op tv is. De kans was groot dat we achterhaald bezig zouden zijn. We hebben gekozen om het niet te doen en ik denk dat het een goede keuze is geweest. Enerzijds was het een kans: je kunt laten zien hoe moeilijk het is voor jongeren, de eenzaamheid, hun worstelingen. Maar corona zou alles wegduwen. Elke aflevering zou daar dan over moeten gaan, je kunt er niet de ene aflevering wel en een volgende niets mee doen. Ik ga nog weleens iets doen met deze tijd, over een paar jaar, dan wil ik terugkijken hoe het voor jongeren was.

De eerste aflevering van het nieuwe seizoen is behoorlijk donker. In alle gezinnen is het om verschillende reden hommeles. Is dat wel de invloed van de pandemie? Nee, ik denk niet dat corona een rol heeft gespeeld. Aan het eind van het vorige seizoen was iedereen van zijn plek: Erik kondigde aan weg te gaan bij Merel, Fabie ontdekte dat ze zwanger was, Carola en Marcel waren betrokken bij een auto-ongeluk. Iedereen is uit zijn comfort zone. Dat kun je donker of somber noemen, maar ik streef naar echtheid. Ik wil die mensen geloven met hun problemen, verlangens en frustraties. In het echte leven zijn dingen niet altijd makkelijk en van de ene dag op de andere over. Ik denk wel dat het mijn invloed is. Het eerste seizoen van Oogappels waren we nog wat meer gericht op de humor. Begrijp me niet verkeerd: ik wil ook dat het geestig is, maar ik
vind het belangrijk om ook het andere te laten zien, de moeilijke kanten van het opvoeden. Anders laat je mensen in de kou staan.

Je zegt dat het in het eerste seizoen anders was. Wat was er anders? We begonnen aanvankelijk met een team van schrijvers. Toen is er een aantal mensen weggegaan. Ik bleef alleen over en toen is Lex Passchier erbij gekomen. Lex en ik zijn steeds serieuzer met thema’s gaan werken. Elke aflevering heeft een onderwerp dat we van alle kanten belichten. Het is gaandeweg wat meer drama en wat minder komisch geworden. Onze werkwijze is als volgt: we bedenken eerst samen de grote lijnen van het seizoen, wat er met de verschillende gezinnen gebeurt, dan de thema’s en dat gaan we verfijnen. Vervolgens schrijft Lex de treatments en ik de dialogen. En dan houden we elkaar aan het werk en aan de praat. We werken onder grote tijdsdruk. Tot dusver hebben we een seizoen per jaar gemaakt en het is een uitdaging om de scripts voor het draaien af te hebben. Uitdaging is trouwens een eufemisme.

Lees verder in VARAgids 12 vanaf bladzijde 26.