Sense8 S02: Sensates go Amsterdam (en andere plaatsen)

Een kerstspecial friste het geheugen even op, zodat we nu in volle vaart verder kunnen met seizoen twee. De acht sensates, die op een mentaal ‘sensorische’ wijze met elkaar gelinkt blijken, wonen nog steeds verspreid over de hele wereld. In het eerste seizoen leerden ze dat tot eenzelfde cluster behoren, waardoor hun verschillende levens (de een is agent, de ander een acteur of een hacktivist) op meerdere manieren met elkaar verstrikt raakten. Is er iemand van het cluster in de problemen, dan neemt een van de andere zeven het even over. De ene keer lichamelijk, de andere keer alleen met advies op afstand. Hoe het mechanisme precies werkt, wordt nooit echt duidelijk. Sense8 werkt dan ook het best als je de ratio uitschakelt en je je op gevoel mee laat voeren en laat overdonderen door de unieke stijl van de Wachowskis (The Matrix, Cloud Atlas).

Visueel behoort Sense8, samen met series als Fargo en Legion, namelijk tot de absolute top wat betreft televisievermaak. De serie is overal ter wereld op locatie opgenomen, van Seoul tot San Francisco tot Nairobie, en dat merk je. Shots van massale menigten bij een politieke bijeenkomst of een gay pride, achtervolgingen door grote steden, wijdse vergezichten over spectaculaire landschappen, het geeft de serie een wereldse grootsheid die perfect aansluit bij de overkoepelende thema’s van inclusiviteit en menselijkheid. Een gevoel dat hokjes van afkomst, sekse of geaardheid en opgelegde constructies van identiteit overstijgt. Wellicht dat daarom ook is gekozen om een deel in Amsterdam op te nemen, met glansrollen voor het Rijksmuseum en Paradiso.

Nadat de sensates in seizoen 1 leerden wat ze konden en hun gave nu behoorlijk onder de knie hebben, is het ook voor de Wachowski’s tijd om ermee los te gaan. Scenes worden door middel van special effects keer op keer op hun kop gezet met originele vondsten. Het ademt een onbevangenheid uit alsof de makers geen enkele restrictie hadden. Juist doordat de serie zo strak in elkaar steekt valt het extra op als er eens een scène hapert. Middenin het seizoen mag een personage haar martial arts loslaten op een tegenstander, waarbij de montage stottert en de choreografie van het gevecht opeens stram en ingestudeerd overkomt. Het is niet het enige scheurtje. In het tweede seizoen begint de formule van de preek-dialoog te slijten. Personages hebben amper normale gesprekken met elkaar. Vaker zijn het lessen, over anders zijn, over kunst, over de kracht van de groep, in zinnen gegoten die meer dan eens houterig en geforceerd overkomen. De intentie is goed, maar in een verlangen naar grootsheid hollen de Wachowskis soms het voor hun bekende terrein van de kitsch op. Het zijn kleine minpuntjes die over een heel seizoen makkelijk te vergeven zijn.

De show krijgt meer vlees op de botten doordat er veel tijd is uitgetrokken om de geschiedenis van Angelica (Daryl Hannah) uit te diepen, de spirituele moeder van het cluster. Langzaam wordt mede daardoor duidelijk waarom de groep wordt opgejaagd door de kwaadaardige Whispers (Terrence Mann) en zijn organisatie BPO. Verder wordt de schaal van het sensates-universum vergroot en ontmoeten de acht een keur aan intrigerende soortgenoten. Zo blijft het overkoepelende verhaal interessant genoeg om nog vele seizoenen mee te kunnen, terwijl de interactie tussen de acht hoofdpersonages de echte kracht van de serie is. Grootste troef daarbij is acteur Miguel Ángel Silvestre, die als Lito alle genres aan elkaar lijmt. Het ene moment stoer, dan weer kwetsbaar, en altijd grappig. Alleen al vanwege de scenes waarin hij mokkend in een onesie bij zijn clustergenoten door hun levens schuifelt is Sense8 twee seizoenen kijken waard.