Secret City S02E01: actrice Anna Torv schittert

Nadat Harriet Dunkley (Anna Torv uit Mindhunter ) in het eerste seizoen zonder permissie van haar defaitistische hoofdredacteur een artikel publiceerde dat de Australische regering in diskrediet bracht, werd ze in het kader van de ‘Australia Safer’-wet – een populistische vorm van perscensuur en repressie – veroordeeld tot twee jaar cel. Haar celmaatje Mina Al Masi (Louisa Mignone) blijkt in het tweede seizoen de sleutel tot nieuwe intriges die doorsijpelen tot in de hoogste echelons van de regering en de geheime dienst. Al Masi’s familie werd in 2003 door de Australische troepen tijdens de Irakoorlog aangemerkt als ‘terroristisch’ en vermoord. Nu probeert ze met hulp van Dunkley gerechtigheid af te dwingen.

De eerste aflevering van het tweede seizoen van Secret City – dat is gepresenteerd onder de noemer ‘Under the Eagle’ – heet ‘Run Rabbit Run’ en draait om een illuster gezelschap dat via hackmethodes allerlei lieden manipuleert en niet schroomt daarin ver te gaan. In de openingsscène ontploft een huis in de wijk Davoren Park in Adelaide door toedoen van de hackers. Ook later in het verhaal blijven de digitale plaaggeesten verschillende personen - onder meer Al Masi en Dunkley - op de hielen zitten. Het lijkt er zelfs op dat Catriona Bailey (Jacki Weaver) door hen wordt vermoord. Dat is overigens wel een spijtige wending: Weavers cartooneske rol als rigide politica was een meerwaarde.

Wat zou – over acteerprestaties gesproken – Secret City eigenlijk zijn zonder Anna Torv? Niet meer dan een enigszins achterhaalde (vrijwel alle thema’s zijn al behandeld door Homeland en cum suis) b-versie van The Americans.

Torv tilt een scenario vol oneffenheden naar een hoger niveau, zoals wanneer ze als haar vrijpostige personage aanschuift bij een talkshow om één en ander aan de kaak te stellen: dan geloof je haar doortastendheid zonder twijfel. In het nieuwe seizoen wordt ze – nu ze een ex-delinquent is – ingehuurd door parlementslid Karen Koutoufides (Danielle Cormack): de luis in de pels van de machthebbers. Koutoufides wil weleens dapper duiken onder het tapijt waar lieden als Bailey al sinds jaar en dag compromitterende zaken onder hebben geschoven. Maar nu heeft Dunkley als werknemer van Koutoufides ineens wél een politieke agenda.

Dunkley was journalist en is nu onderdeel van de politiek. Misschien moet je om verandering na te streven wel onderdeel worden van het establishment. Of zoals (de dan nog levende) Bailey tegen haar schampert: ‘Ik ben een pragmaticus, wij houden het doorgaans langer vol dan idealisten.’ Misschien moet Dunkley toch maar idealist blijven.