Rogue City (Bronx): overdaad aan testosteron en corruptie

De Franse regisseur en scenarist Olivier Marchal schuwt het geweld niet in zijn films. In het duistere drama Bronx toont de voormalige agent dat de noordelijke wijken van Marseille net een kleine stad zijn zonder geloof of wet.

Bronx schetst een bekend beeld van de genrefilm: agenten die de lijn tussen goed en kwaad navigeren, legale en illegale activiteiten, wanhoop en moed. Het testosterongehalte stijgt naar grote hoogten wanneer in het noorden van Marseille een bloedbad plaatsvindt.

Bij de politie hebben twee rivalen leiding over het onderzoek. Richard Vronski (Lannick Gautry), is een agent in de brigade tegen georganiseerde misdaad, die een hecht team vormt met Willy Kappelian (Stanislas Merhar), Max Beaumont (Kaaris) en Zach Damato (David Belle), terwijl hij de nieuwe politiechef Ange Leonetti (Jean Reno) te vriend dient te houden. Zijn rivaal binnen het corps is Costa (Moussa Maaskri), die er zelf dubieuze praktijken op nahoudt. Wanneer een oudere hoofdgetuige wordt vermoord in politiebewaring dienen de agenten te midden van een bendeoorlog hun eigen hachje te redden.

In de speelfilm vertoeven alle personages in het grijze gebied tussen goed en kwaad. Een ieder speelt een dubbelspel wanneer omgeven door geweld en de dood. De methoden van de politie zijn net zo duister en onwettig geworden als die van de ‘criminelen’. Toch zijn er enkele kleine rustmomenten in het scenario waarbij de achtergrond van de agenten zeer licht wordt aangestipt, maar niet genoeg.

Ongeschoren gezichten, donkere glazen, leren jassen, een overvloed aan sigaretten, whisky en seks. Er zit geen enkele (visuele) verrassing in het scenario, waarin ieder een ander verraadt of een jokerkaart achter de hand heeft. De karakterisering van de personages is zowel licht karikaturaal als stuntelig, waarbij ze ofwel vechtersbazen zijn of meedogenloze politieagenten. Helaas biedt Marchal niet voldoende ruimte om de achtergrondverhalen van de hoofdpersonages verder uit te werken. Wellicht is dat ook de Marchal-stijl: een iets verouderde tragische thriller.

Bronx had een hedendaags verhaal kunnen opleveren over corruptie en misdaad in de moderne maatschappij, maar Marchal raakt door zijn eigen visie geblokkeerd waardoor de speelfilm verzandt in (visuele) clichés.