Robbing Mussolini: speelse, eclectische heistfilm

Foto credits: Sara Petraglia / Netflix

Een heistfilm die eruitziet als een exploitatiefilm uit de jaren 70, maar die zich afspeelt aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Klinkt als Inglourious Basterds (2009) en dat klopt ook wel; Robbing Mussolini is van hetzelfde laken een pak. Niet per se zo meesterlijk als Tarantino’s huzarenstuk, maar wel zeer speels en vermakelijk.

De plot - die volgens de makers ‘min of meer’ is gebaseerd op een waargebeurd verhaal - draait om sjacheraar Pietro Lamberti (Pietro Castellitto), die in 1945 zijn geld verdient met illegale handel in het dan (nog) door de fascisten bezette Milaan. Als een deal met een groep partizanen verkeerd gaat, dan besluit Lamberti – die met z’n vriendin (Matilda De Angelis), die in een nachtclub zingt, weg wil uit de oorlogsmisère – om ‘Il Duce’, de fascistisch leider Benito Mussolini, in zijn hoofdkwartier te beroven. Hoewel het plan krankzinnig en onuitvoerbaar klinkt, weet Lamberti al snel een bereidwillig en gemêleerd gezelschap van verzetsstrijders om zich heen te verzamelen.

Het resultaat is een film die overduidelijk met veel plezier is gemaakt, en waarin ook veel te zien is: knipogen naar de seksfilms van Tinto Brass en naar de stijl van filmmaker Luchino Visconti; vrouwelijke personages die eruitzien als Marlène Dietrich op haar hoogtepunt in de jaren 30; een fijne cover van Paint It, Black van The Rolling Stones op klavecimbel; zinderende actie. Robbing Mussolini is een heus allegaartje. Een film die moeiteloos wegkomt met het leentjebuur spelen in de filmgeschiedenis. Filmmaker Renato De Maria ( Hotel paura , 1996) is in die zin een ster in de kijker deelgenoot maken van zijn ongebreidelde enthousiasme.