Rim of the World: gemakzuchtig scifi-gedrocht

Soms kom je als recensent een serie of film tegen waarna je je sterwaarderingen van al het slechts wat daarvoor kwam eigenlijk zou moeten bijstellen.

Die bedenkelijke eer valt de film Rim of the World te beurt. Deze Netflix sciencefictionfilm van regisseur McG (auteur van meesterwerken als Charlie’s Angels: Full Throttle, Terminator Salvation en 3 Days to Kill) zit vol inspiratie… uit andere films.

Geïnspireerd zijn door andere films en series is natuurlijk helemaal niet erg. Stranger Things , de belangrijkste inspiratiebron voor Rim of the World, is dat in feite ook. Ook hier draait het verhaal om een groep buitenbeentjes die door een buitenaardse dreiging samenkomt.

Het groepje bestaat uit teruggetrokken computernerd Alex (Jack Gore, Billions , tv-serie The Kids Are All Right), zelfbenoemde ‘pimp’ Dariush (Benjamin Flores Jr., Game Shakers), de vanuit het niets opgedoken Gabriel (Alessio Scalzotto, de jonge Pablo Picasso in Genius), en de eerst heel zwijgzame maar daarna uiterst diepzinnige ZhenZhen (Miya Cech, The Darkest Minds).

Het noodlot brengt hen toevallig allemaal samen op een zomerkamp, genaamd Rim of the World, net op het moment dat een buitenaardse invasie begint. En geloof het of niet, alleen zij kunnen de wereld redden!

Maar waar Stranger Things – vanaf 4 juli is het derde seizoen te zien – een duidelijk eigen draai aan het genre geeft, voelt Rim of the world als een mislukt Frankenstein-monster, een gemakzuchtige aaneenrijging van verworpen plotideeën voor andere films. Eerst passeren al alle clichés van een zomerkamp, die typische Amerikaanse overgangsrite, de revue. En met de komst van de buitenaardse invasie wordt de film niet veel beter.

Een astronaute landt met haar shuttle toevallig net voor de voeten van onze vier buitenbeentjes en leeft nog net lang genoeg om hen cruciale informatie te geven: de coördinaten van het buitenaardse moederschip, en de enige manier waarop het schip kan worden neergehaald.

Ze zullen daarvoor alleen wel nog naar NASA’s Jet Propulsion Laboratory af moeten reizen. En dat is nog niet zo makkelijk, met een moorddadige alien en zijn trouwe viervoeter (behulpzame uitroep: ‘Hij heeft een hond!’) in je kielzog. Dus worden we getrakteerd op een verstopscène in een keuken (Jurassic Park), een verstopscène in een latrine (Schindler’s List…?), een confrontatie bij een afgedekt zwembad (Unbreakable) en een achtervolging over de snelweg (willekeurige dertien-in-een-dozijn-actiefilm).

De belabberde kwaliteit van de dialogen en de flauwe grapjes zijn al even verbijsterend, zeker gezien het feit dat scenarist Zack Stentz ook meeschreef aan series als Fringe, Terminator: The Sarah Connor Chronicles, The Flash en films als Thor en X-Men: First Class. De grootste kanshebber voor de prijs voor de meest treurige dialoog: Alex tegen een man bij wie het woord ‘onbetrouwbaar’ zo goed als op zijn voorhoofd getatoeëerd staat: ‘Ik vertrouwde je!’ Onbetrouwbare man: ‘De begraafplaats ligt vol met mensen die me vertrouwden.’

Ook deze scène willen we jullie niet onthouden: redelijk vroeg in de film lijkt de toekomst van de vier jongeren er niet rooskleurig uit te zien. Een monster heeft het viertal vastgeklemd onder zijn zes poten. Toch is zijn allereerste actie redelijk onverwacht. Maakte hij nog geen tien minuten eerder direct korte metten met de astronaute, bij Dariush neemt het wezen de tijd om zijn tong in diens mond te stoppen. Alhoewel, bij een hoogontwikkeld buitenaards ras zou het ook best zijn geslachtsorgaan kunnen zijn, theoretiseert Alex. Waarom die scène erin zit? Omdat je nooit te oud bent voor een grap over stekelige buitenaardse piemels.

Dus bij deze: excuses aan Wine Country , Isn’t it Romantic , Weird City en vooral Black Summer. In vergelijking met Rim of the World zijn jullie creatieve meesterwerken!