Akwasi: vergeet nooit waar je vandaan komt

Jij bent coach in het nieuwe tv-programma Hiphop stars. Waarom heb je daar ja tegen gezegd? 
Ik vond het een mooi nieuw format van de makers van Ali B op volle toeren. Bovendien mocht ik echt lesgeven en dat ligt me. In het programma werkte ik met Michiel Romeyn en Gregory Sedoc. Ik ging er volledig voor en ben soms ook boos geworden. Puur uit enthousiasme. Uiteindelijk stonden we in de Melkweg. Dat was een geweldige avond.

Wat was je allerbelangrijkste advies? 
Dat je je authenticiteit moet bewaken. Ik geloof in oprechtheid en puurheid. Ik wil Michiel en Gregory horen zoals ze zijn. Daarvoor moest ik eerst naar ze luisteren. Hoe wil je je profileren? Zonder ‘yoyoyo’ te doen, zonder de clichés. Het stigma dat hiphoppers de petjes achterstevoren dragen en de broek laag hebben, moeten we achter ons laten. Dat is heel erg 1997. Een hiphopper kan ook op de Zuidas werken. Of een chirurg zijn.

Dat moest je ze nog uitleggen?
Sommigen begrepen het, maar je werkt met een brede groep. Niet iedereen begrijpt dat het niet over braggen of boasten gaat. In de finale merkte ik dat het was gelukt. Michiel verwerkte de discrepantie tussen milieus in zijn song. Gregory deed me erg denken aan Typhoon: van alle hiphoppers ben ik het meest bevriend met hem. Gregory had dezelfde overgave, toewijding en manier van spreken. Hij heeft een burn-out en een depressie gehad. Dat wist ik niet.

Goedele Liekens en Danny de Munk die gaan rappen: hoe belangrijk is dit programma voor de hiphop? 
Superbelangrijk. Mensen moeten weten dat hiphop voor alle kleuren, lagen en leeftijden is. Het heeft een heel lage drempel. Hiphop is het meest verbindende muziekgenre ter wereld. En voor ieder wat wils want de een houdt van Eminem, de ander van Kendrick Lamar of Ali B. Als hiphop een land zou zijn, zouden heel veel mensen ernaartoe emigreren. Maar in een land zijn ook mensen die nare dingen doen. Daar kan je geen hele bevolking op aanspreken. Drillrap is nu groot, dat is een achterneefje van hiphop. Jongeren zien het op Youtube en doen het na. Terwijl niemand binnen mijn hiphopscene denkt: zo moet het zijn. Het is knip-en-plak-gespuis. Maar drillrap wordt wel groot nieuws en de positiviteit van hiphop niet.

Je duikt vaak op om jongeren iets te leren. Vorig jaar nog bij Openbare Scholengemeenschap Bijlmer waar je teksten van leerlingen beoordeelde. Waarom is dit belangrijk voor je? 
Ik wil een volgende generatie laten weten wat mogelijk is. Ze wat zinnen geven. Wat juwelen voor ze droppen. Kleine do’s en don’ts over het tekstschrijven.

Had je vroeger graag een Akwasi voor de klas gehad? 
Dat klinkt een beetje megalomaan. Maar het was zeker fijn geweest, zo iemand om naar op te kijken. Mensen als Clarence Seedorf en Patrick Kluivert kwamen niet bij ons op school. Ik vind het belangrijk om dat verschil te maken. Ik heb vaak gekampt met mijn identiteit. Ben ik niet te zwart? Is mijn haar oké? Ik heb me daar doorheen geworsteld en ben nu zekerder dan ooit. Ik merk dat donkere kinderen een gebrek aan voorbeelden hebben. Dus als ik gevraagd word iets voor kinderen te doen, probeer ik er te zijn.

Wat kunnen ze leren van je nieuwe album Sankofa dat bijna verschijnt? 
Dat je nooit moet vergeten waar je vandaan komt.

Lees verder in VARAgids 12 vanaf pagina 8.