Press S01E01-04: de krantenwereld is een mijnenveld

'Ik ben een journalist.’ Nog niet zo heel lang geleden was dit geen opzienbarend statement. Het was een respectabele baan, iets dat je zonder blikken of blozen op een feestje kon verkondigen. Maar in deze huidige tijd van ‘nepnieuws’ en ‘alternatieve feiten’ klinkt uit de mond van Holly Evans (Charlotte Riley, Peaky Blinders , Jonathan Strange & Mr. Norrell) naast de trots ook een duidelijke rebellie door.

De zesdelige miniserie Press, van bedenker Mike Bartlett (Doctor Foster), kijkt binnen bij twee totaal verschillende kranten. Holly Evans is nieuwsredacteur bij The Herald, een krant die zich voorstaat op het achterhalen van de ware feiten. The Post, gerund door Duncan Allen (Ben Chaplin, London Boulevard, aankomende HBO-serie The Nevers ), is juist minder geïnteresseerd in de waarheid, zolang er maar een entertainend verhaal te vertellen valt. ‘Het leven is zwaar, onze lezers moeten iets te lachen hebben’, aldus zijn antwoord op de vraag waarom oude naaktfoto’s van een vrouwelijke minister nu, twintig jaar later, toch echt een plekje op de voorpagina verdienen.

Als er een ding is dat Press keer op keer laat zien is het dat de onderwerpen die het nieuws halen voor beide kranten eigenlijk hetzelfde zijn. Alleen de uitwerking verschilt. Zo krijgt Ed Washburn (Paapa Essiedu, voormalig acteur bij The Royal Shakespeare Company) bij The Post zijn eerste ‘death knock’-klus: het aanbellen voor een interview bij de ouders van een jong voetbaltalent dat net zelfmoord heeft gepleegd. Duncan Allen is in zijn nopjes wanneer Ed vertelt dat hij denkt dat de ouders niet weten dat hun zoon homoseksueel was, en zich waarschijnlijk van het leven beroofde omdat een ex hem chanteerde. ‘Dan moet jij het hen maar vertellen!’

Maar de serie maakt zich geen illusies. Ook The Herald moet pijnlijke concessies doen wanneer de lezersaantallen maar blijven dalen en zelfs werknemers die al twintig jaar in dienst zijn wegens bezuinigingen op straat worden gezet. ‘Een paar jaar geleden was je dapperder!’, verwijt James Edwards (Al Weaver, Grantchester) een van de laatste drie vaste onderzoeksjournalisten bij The Herald, zijn hoofdredactrice Amina Chaudury (Priyanga Burford), wanneer ze besluit een artikel over kinderarbeid in Indiase textielfabrieken toch niet te plaatsen. ‘Het draait toch zeker niet allemaal om de cijfers?’, roept ook Holly ongelovig uit wanneer een idee wordt afgeschoten alleen omdat het niet goed zou verkopen. Toch is dat de harde werkelijkheid.

Press biedt een informatief inkijkje in de krantenwereld en in de journalistiek, waarin kleine omissies grote gevolgen kunnen hebben. (Voor een ander goed voorbeeld: kijk het vijfde seizoen van The Wire ). Zo maken we ook kennis met George Emmerson (David Suchet, Poirot), de eigenaar van The Post die Duncan Allen regelmatig op de vingers tikt vanwege te weinig journalistieke inhoud. En met Leona Manning-Lynd (Ellie Kendrick, Meera Reed in Game of Thrones en Anne Frank in The Diary of Anne Frank), een jongere collega van Holly die al dat handmatige informatie vergaren waarbij je fysiek op locatie moet om daar daadwerkelijk met mensen te praten maar omslachtig vindt.

Maar hoe interessant de bijpersonages ook zijn, uiteindelijk is het Ben Chaplin die elke scène waar hij inzit domineert. Zijn Duncan Allen is een meer gelaagde variant op een personage dat hij een jaar geleden in het Londense theaterstuk Mood Music (geregisseerd door Roger Michell) speelde. Daarin was hij Bernard, een arrogante, kille, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk verleidelijke rotzak (en muziekproducent), die er geen enkel probleem in zag om zich alle succes van een opkomend zangeresje toe te eigenen.

Met zichtbaar genoegen rollen ook hier de sardonische oneliners van zijn tong. ‘Nieuws is belangrijker dan je bloedeigen zoon’, sist zijn toekomstige ex-echtgenote hem ziedend toe. ‘Nee, nieuws is belangrijker dan jij’, corrigeert Duncan haar fijntjes. Beledigingen lijken hem evenmin te deren. ‘Ik ben een pestkop’, geeft toe hij aan Holly, die hem ooit in een artikel een ‘misogyne bullebak’ noemde. ‘En ik haat een hoop vrouwen. Een hoop mannen trouwens ook, dat vergat je er wel bij te vermelden.’