Poison: een slang als metafoor

Benedict Cumberbatch speelt een man met een nijpend probleem in prachtig aangeklede vierde Roald Dahl-verfilming van Wes Anderson. 

Bezweet ligt acteur Benedict Cumberbatch op een bed in een hut ergens in India. Zijn dekens, zoals acteur Dev Patel prevelt, heeft hij driekwart over zich heen gedrapeerd. Cumberbatch speelt Harry, een man die beweert dat een krait, een giftige slang, zich op zijn buik heeft genesteld. Het zweet is dus niet afkomstig van een malaria-uitbraak of door de broeierigheid van de jungle. Filmmaker Wes Anderson zet in zijn vierde Roald Dahl-verfilming meteen een spannende sfeer neer. Want de tijd dringt voor Harry. Harry’s vriend Woods (Patel) moet op zoek naar antigif, in het geval dat Harry wordt gebeten.

Woods komt terecht bij dokter Ganderbai (Ben Kingsley). Die kan Harry eventueel helpen. Maar de witte man die verblijft in een oosters land lijdt ook ergens anders onder: hij etaleert zich aan het einde van een verhaal als een racist door de arts uit te maken voor allerlei vuiligheden. Opvallend genoeg liet Alfred Hitchock dit racisme in zijn Roald Dahl-verfilming uit 1958 buiten het verhaal. Maar de slang staat in Poison toch al dan niet onbedoeld voor racistische gevoelens; voor een hardvochtige ziekte. Ironisch genoeg gaf Roald Dahl in interviews voor zijn dood toe een antisemiet te zijn. Dat is ook waar ten aanzien van zijn artistieke nalatenschap de schoen een beetje wringt.

Anderson focust zich in zijn verfilmingen vooral op de mooie kant van Dahl, de man die sublieme kinderverhalen uit zijn pen wist te toveren. Puur is misschien wel een mooi predicaat voor Dahls werk en voor Andersons adaptaties. Dat is de kortfilm Poison ook zonder twijfel. En dan zijn er nog de schitterende Indiase sets, die doen denken aan Andersons treinfilm The Darjeeling Limited (2007). Poison wakkert, ondanks het naargeestige thema, reislust aan.

Poison, vanaf 30 zaterdag september 2023 bij Netflix