Playing Gracie Darling S01: aardige, griezelige Australische genreserie

Een kinderpsycholoog die in haar jeugd zag hoe een seance verkeerd afliep, wordt opnieuw geconfronteerd met een tragedie.

Dat Joni Gray (Morgana O’Reilly) heeft gekozen voor een beroep als kinderpsycholoog, ligt misschien aan een akelige gebeurtenis uit haar jeugd. Toen ze veertien jaar oud was verdween een van haar vriendinnetjes, Gracie Darling, na een seance. Als Gray in het heden van een politieagent te horen krijgt dat Frankie Darling, een jonge telg uit diezelfde familie, van de aardbodem is verdwenen, besluit ze zich in de zaak te mengen. Daar is niet iedereen blij mee: Gray begint te graven in het verleden en stuit al snel op onopgelost leed dat door de dorpelingen in het plaatsje waar de serie zich afspeelt vakkundig onder het tapijt is geveegd.

Vanaf de eerste aflevering speelt scenarist Miranda Nation vernuftig met de vraag of er een niet-bovennatuurlijke verklaring kan worden gevonden voor de twee vermissingen. Maar als de bovengenoemde seance wordt getoond in een flashback, krijg je als kijker sterk de indruk dat Gracie wel degelijk écht bezeten is. Die bezetenheid moet je misschien zien als een metafoor voor de slechte invloed die kwaadwillende familieleden op elkaar kunnen hebben. Dat is althans een van de suggesties in de serie. Het kwaad kan daarnaast natuurlijk ook van buitenaf komen.

Fascinerend aan de serie zijn de parallellen tussen het heden en verleden. De vermissing van Gracie heeft een soort mythologische status gekregen onder de jongeren, die ook in het bos via seances proberen contact met elkaar te krijgen. Geloven ze dat dit zinvol is? Of doen ze het om elkaar de stuipen op het lijf te jagen? In Playing Gracie Darling is niets wat het lijkt.

Playing Gracie Darling, vanaf maandag 1 december 2025 bij Netflix