Plan Coeur S01E01-02: potsierlijk scenario

In Pretty Woman (1990) wordt Edward (Richard Gere) verliefd op een door hem ingehuurde sekswerker (Julia Roberts); in het zich in Parijs afspelende Plan Coeur (Hartenplan) gebeurt weldra het omgekeerde: de vrijgezelle Elsa (Zita Hanrot) wordt geleidelijk aan smoorverliefd op Jules (Marc Ruchmann) – type tall, dark and handsome. Wat zij niet weet is dat haar date een escort is, ingehuurd door haar vriendin Charlotte (Sabria Ouazani). Charlotte en de hoogzwangere Emilie (Josephine Draï) vinden dat hun hartsvriendin weer eens van bil moet, om haar ex – toevalligerwijs ook een collega – uit haar hoofd te krijgen.

Plan Coeur is een portret van de levens van de drie vrouwen en hun partners. Gelijk aan mozaïekfilms als Love Actually en televisiedrama’s als Sex and the City. Maar dan multiculti-Frans; althans: zoals sommige Fransen het graag willen zien. Vrouwen met een migratieachtergrond die zich gedragen als westerlingen, en die het voortdurend over ‘hoertjes’ en ‘hoerig’ hebben. Het is een sterk geromantiseerde verbeelding van het kleurrijke karakter van de Franse hoofdstad – veel scènes zijn gefilmd nabij het idyllische Jardins du Luxembourg, en in het pittoreske Monmartre. En Elsa werkt in hét Hôtel de Ville – ook één van de mooiste plekken van Parijs.

De stad is in Plan Coeur net als de love interest, Jules, te mooi om waar te zijn. In de tweede aflevering wordt de vergelijking met de zoete speelfilm Amélie gemaakt. Zo’n romance wil menig vrouw wellicht een keer meemaken. Elsa’s leven is daarentegen banaler: ze misdraagt zich op feestjes en beklaagt zich over het leven. De makers hebben hun toevlucht gezocht in karikaturen van de moderne vrouw. Zo omschrijft Charlotte een escortdienst als ‘Deliveroo voor piemels’ en als Elsa niet met Jules wil neuken is ze het ondoordringbare ‘Fort Knox’. Plan Coeur weet dit ordinaire gehalte maar niet van zich af te schudden.

De kern van de oneffenheden ligt in het scenario. Zoals wanneer Charlotte tegen haar vriend zegt: ‘Je leeft in Londen, en je bent beste vrienden met …’ Of Emilie in gesprek met haar geliefde (ze heeft een yogamat in haar armen een draagt een rugzak): ‘Ik ga naar zwangerschapsyoga.’ De backstory – de onzichtbare context van het verhaal – wordt hier onnodig zichtbaar gemaakt door de personages zinnen te laten uitspreken die ronduit potsierlijk zijn. Ook televisie is een visueel medium, en dat is iets dat de makers van Plan Coeur nog niet helemaal onder de knie hebben.