Persuasion: Fleabag meets Jane Austen

‘Weet je wat ervoor nodig is om een schip te keren?’ Zeekapitein Frederick Wentworth (Cosmo Jarvis) stelt deze vraag aan zijn lover Anne Elliot (Dakota Johnson) in de slotscène van Persuasion. Het is een retorische vraag: Anne weet intussen hoeveel energie het kost om een oude liefde nieuw leven in te blazen. Daar hebben we negentig minuten naar gekeken. Hoe Frederick en Anne na een hoop gesteggel eindelijk de moed verzamelen om elkaar – nadat een romance tussen de twee zeven jaar eerder niet leidde tot een huwelijk – de liefde te verklaren.

Want zeven jaar eerder zag Elliots vader (Richard E. Grant doet het altijd goed als onuitstaanbare aristocraat) in Frederick geen ideale trouwpartner: hij was maar een arme maritiem officier. Voor Anne had hij hogere verwachtingen. En precies aan die verwachtingen voldoet Frederick op een gegeven moment, als hij zelf ook een vermogen heeft vergaard. Dan zijn er echter ook kapers op de kust: legio vrouwen smachten naar zijn hand. En halverwege de film meldt zich voor Anne ook een potentiële echtgenoot. De tijd begint dus te dringen. Wie het bronmateriaal kent – filmmaker Carrie Cracknell maakt haar debuut met een heuse Jane Austen-verfilming (naar het gelijknamige boek uit 1817) – kent deze malheur al.

Sowieso is het belangrijker om te constateren wat Cracknell in visuele zin doet met het werk van Austen. Ze kiest voor een Fleabag -achtige benadering, waarin Johnson voortdurend de kijker aanspreekt met gewiekste bespiegelingen over haar familie. Maar de Amerikaanse actrice heeft niet het komisch talent van Phoebe Waller-Bridge, dus gaat dat al snel vervelen. Bovendien doet Persuasion qua humor, ironie en dikke tussentitels (waarin te zien is op welk landgoed de scène zich afspeelt) denken aan een veel sterkere Jane Austen-verfilming: Love & Friendship van Whit Stillman uit 2016, een vehikel voor Kate Beckinsale dat grossiert in heerlijk sarcasme.

Ook dat probeert Cracknell te emuleren, maar het lukt allemaal net niet. Hoewel Johnson zeker haar best doet. Het is begrijpelijk dat de internationale filmpers Persuasion neersabelt om zijn onoriginaliteit. Hoewel de film in algemene zin niet per se een schande is. Hij kijkt lekker weg, en dat mag soms ook gezegd worden.