Parchis: El Documental: volwassen worden in de schijnwerpers

‘Kies maar: zingen en plezier maken of thuisblijven, huiswerk doen en naar school gaan’, aldus de voice-over. Het is voor veel kinderen geen moeilijke keuze. Het is van alle tijden: jong talent wordt door hun ouders - en vervolgens het management - aangemoedigd om in de schijnwerpers te staan.

De Spaanse manager Antonio Plana, werkzaam bij de platenmaatschappij Discos Belter, plaatste in 1977 een bericht in de krant, waarbij hij aangaf dat hij kinderen zocht van 8 tot 12 jaar oud die wilden dansen, zingen en springen. Tino Fernández, Yolanda Ventura, Gemma Prat, Frank Díaz, Óscar Ferrer en David Muñoz werden uiteindelijk in de schijnwerpers gelanceerd, en brachten een revolutie teweeg in de Spaanstalige muziekmarkt. De speelse kinderband Parchis brak internationaal door met hun opzwepende muziek, verkocht meer dan 14 miljoen albums, en het succes van de band wordt in de documentaire deels toegeschreven aan het babyboom-effect. Gezinnen met jonge kinderen hadden een kinderzanggroep nodig ter vermaak, en die kregen ze ook.

Regisseur Daniel Arasanz wil voornamelijk een menselijk verhaal tonen rondom de kindsterren. Het vijftal waren in de kern een samengestelde groep van onervaren kinderen, gekleed in kleurrijke kostuums, met marginaal talent voor zingen en dansen, die de harten veroverden van miljoenen fans. Het verhaal van de bandleden wordt ondersteund door archiefmateriaal van optredens en interviews met managers, medewerkers, leraren, ouders, en ook de fans.

De bandleden kwamen terecht in een achtbaan. Slapen in vliegtuigen, het gooien van stoelen vanaf het hotelbalkon, geen regels of een verantwoordelijke tutor. Het was een chaotisch leven voor een groep jonge kinderen die nooit een dag vrij hadden.

Het ervaren van de roem, de worstelingen van de ouders, seksuele ontluiking, en de eerste tekenen van wrijving in de groep komen aanbod. Arasanz toont voldoende fragmenten van elk bandlid, zodat je een overzichtelijk beeld krijgt van de onderlinge groepsdynamiek. Hij belicht eveneens de faam en de culturele impact die de band had in Spanje en Zuid-Amerika. Toch is het meest boeiende aspect in het geschetste verhaal de suggestie van uitbuiting en het slechte beheer van de financiën door het management.

De documentaire toont dat het voor de jonge bandleden een verwarrende en succesvolle tijd was, maar achteraf gezien eigenlijk een oncontroleerbare reeks van gebeurtenissen. Kinderen kunnen dan wel op jonge leeftijd een carrière bewerkstelligen, maar de getuigenissen geven aan hoe kwetsbaar ze zijn.   

De documentaire Parchis: El Documental stemt tot nadenken over de valkuilen van roem.