Pamela, a love story: degelijk en opgewekt portret

Foto credits: Netflix

Ze wilde een artiest, een actrice worden, maar zou haar hele carrière geassocieerd worden met een roemruchte sekstape. Pamela Anderson vertelt in Pamela: A Love Story over de wijze waarop ze vanaf de jaren 90 wordt weggezet als rondborstige blondine zonder talent. Maar de documentaire van Ryan White ( Good Night Oppy , 2022) is geenszins zwaarmoedig. Anderson blikt opgewekt terug op haar verleden. Het eerste deel van de film staat zelfs in het teken van het feit dat ze niet meer altijd in de schijnwerpers wil staan. Hoewel de film eindigt met Andersons performance in de musical Chicago op Broadway in 2022.

De actrice nam afgelopen jaar namelijk revanche en werd een musicalster. En kreeg goede recensies. Recensies waar ze in de jaren 90 misschien wel naar smachtte. De grote fout die White echter maakt is dat hij Anderson, en haar lot, voortdurend neerzet als vergelijkbaar met Marilyn Monroe. Anderson heeft echter in tegenstelling tot Monroe niet erg veel diepzinnigs te melden en kan ook niet per se goed acteren. In de camera vertelt ze meermaals dat ze het vervelend vond dat ze in de media op een gegeven moment een karikatuur van zichzelf werd. Maar zelf doet ze in de film weinig om dat beeld te veranderen.

Pamela, a love story hinkt in die zin op twee gedachten: White wil een cultuurfenomeen doorgronden maar slaagt daar amper in; Anderson wil een en ander rechtzetten en haar reputatie herstellen. Dat laatste slaagt de film onmiskenbaar in. Geleidelijk begin je te begrijpen waarom een fictieserie als  Pam & Tommy (2022) traumatisch is geweest voor Anderson. Voor haar voelde dat alsof de misère weer opgerakeld werd. White neemt haar tenminste wel serieus. In een film die verder niet veel te melden heeft.