Pachinko S01E01-02: knappe dwarsdoorsnede

In het boek Pachinko (2017) maakt romancier Min Jin Lee door de ogen van vier generaties van een Zuid-Koreaanse familie de lezer deelgenoot van de roemruchte geschiedenis van dit Aziatische land. Het verhaal bestrijkt een lange periode, ruwweg van 1915 tot 1990. Scenarist Hugh Soo ( The Whispers , 2015) besloot deze bestseller om te vormen tot een miniserie: dat is met recht een ambitieuze onderneming. In de eerste twee afleveringen toont ze echter haar onmiskenbare talent, onder meer door scènes uit het begin en einde van de vorige eeuw naadloos – via schitterende overgangen – in elkaar over te laten gaan.

Pachinko geeft in dat opzicht – en dat is de visuele kracht van televisie – ook een uiterst interessant beeld van het pre-industriële Zuid-Korea en de modernere wereld van de jaren 80. Dat contrast wordt onderschreven door aardse kleuren te gebruiken in de vroegere perioden, en een killere mise-en-scène in latere perioden. Misschien wel omdat de menselijkheid en de kleinschaligheid dan plaats heeft gemaakt voor machines en hebzucht.

Niettemin draait Pachinko om Sunja (Youn Yuh-jung) en Baek Mosazu (Soji Araji). Sunja ziet in 1915 het levenslicht, Mosazu wordt later in de geschiedenis geboren als de kleinzoon van Sunja. Het verhaal begint in het door Japan bezette Zuid-Korea, waar de moeder van Sunja een pension runt. Het zijn barre tijden en de jonge Koreaanse ziet met lede ogen hoe de Japanse bezetter met harde hand regeert. Maar, op de dag dat Sunja geboren wordt, voorspelt een soort sjamaan al dat ze zal ‘zegevieren’ in het leven. En dat blijkt ook het geval, getuige de beslommeringen van Mosazu in de toekomst.

Mosazu is een succesvolle investeerder op Wall Street, heeft aan prestigieuze Amerikaanse universiteiten gestudeerd, en aast op een promotie. Pachinko schakelt voortdurend tussen deze twee tijdsgewrichten, van betonnen kolossen als Tokio – waar Mosazu heen reist voor zaken – naar zwierende graanvelden in Zuid-Korea. Hugh heeft in die zin precies in de smiezen hoe subliem een overgang kan zijn.

En waar de titel naar verwijst? Mosazu’s vader runt al jaren een Pachinkozaak: Pachinko is een soort spel in een flipperkast dat ongekend populair is in Japan. En dat soort etablissementen worden vaak gerund door Koreanen. Zo kwam Mosazu’s familie vanuit Korea in Japan terecht, voordat hijzelf met de noorderzon vertrok naar de Verenigde Staten. Pachinko toont in die zin ook hoe die Japanse bezetting generaties lang een impact heeft gehad. Het televisiedrama oogt dan ook net als het boek als een knappe dwarsdoorsnede van het land en zijn inwoners. De ambities van Soo zijn in die zin niet te hoog gegrepen: Pachinko is zeer memorabele televisie.